Zengin olacağı günün yaklaştığı ümidiyle derin bir nefes aldı yaşlı adam. -Süüüüüüüüüüüüüt! Süüüğüüüt-cüüüüüüüü! Vaktiyle; bu ses işitildiğinde çocuklar balkonlara çıkar,

Hikayenin ilk bölümünü okumak için buraya tıklayabiliriniz. Uşak Yok yok tam zamanında geldin. Hadi gel Rauf Bey’ yukarda. Salona girdiklerinde

Konağın sahibi Rauf Bey ağır ağır indi merdivenlerden. Acı dolu birkaç gün yaşlı adamı iyice yıpratmış, daha ölmeden ölü gibi

İnsanın düşünen bir canlı olması, bu yönüyle diğer canlılardan ayrılması falan inanılmaz güzel muhabbet. Tuhaf tuhaf zamanlarda içimizde hissettiğimiz -yersiz-

Buga savaşçılarına seslendi. “Bekleyin! Öfkelendirmezseniz geri döneceklerdir! Kurtlar Büke’nin suyuna girmezler.” Dolunay bulutların arkasına girdi. Ortalık birazcık karardı. Büke’nin suyundan

“Umay! Umay! Nerdesin?” Olca oba meydanında oradan oraya koşuyordu. “Ah! Umay nereye kayboldun yine?” *** Eçi’nin gördüğü rüyanın üzerinden tam

Bilgeler sırayla bebeğe yanaştılar. Parmaklarıyla alnına dokundular. “Gitme vakti” dedi en yaşlı bilge. Olca bebeğini kucaklayıp yürümeye başladı. Oba halkı

Bir saat kadar sonra bilgeler tekrar gözüktüler. Oba halkı tanrıdan -yani Büke’den- ne haber geldiğini merakla bekliyordu. Lafa girişti yaşlı

Canavar onları öldürdü. Canavar Büke Obasına saldıracak. İnsanlarımız ölecek. Nehrin bu tarafında, yani Büke obasında, devam eden sessiz bekleyiş yerini

Kün elindeki mızrağı Canavar’a fırlattı. Canavarın tam gövdesine saplandı mızrak. Canavar iyiden iyi sinirlendi. Sağdan giden iki savaşçı Canavar’a doğru

Daha önce çok defa, Canavar’a sunu için Büke’nin bu tarafına geçmişlerdi ama ilk defa sunularını bırakıp dönmediler. Görevleri Canavarı beklemek

Kün kutsal Büke’nin (nehir) kenarına inip tanrısına seslendi. “Tanrım onu öldürmemize izin ver. Obamızı korumamıza izin ver. Ettiğin olsun.”  Kün’ün

Gücüm yettiğince hızlı koşuyordum. Çalıların arkasından beni izleyen gözler harekete geçti. Geçtiğim her parlak göz -hemen ardımdan- patika yola atlamaya

Yolumu kaybetmiştim. Nereye gideceğimi bilmiyordum ama burada olmamam gerektiğinden emindim. Karanlık bir ormanda tek başıma yürüyordum. Ay ışığının aydınlattığı patika

Yaşlı Teyze   : Ah evladım! Gencecik de çocuk-umuş! Yaşlı Amca     : No-lumuş? Vurmuş-larımı? Genç Erkek   : Yoh amca kendi kendine

“Kapıyı kilitledim!” Kontrol ettim! Zaten yaptığım şeyleri sürekli sormaktan vazgeç! Sus!” Bir sigara yakıp yürümeyi sürdürdüm. Güneş açtı. Hepi topu

23 Nisan 1920 günü Birinci Büyük Millet Meclisi açıldı. Meclisin açılışı sultanın güdümündeki egemenliğin -tamamı ile- esas sahiplerine yani Türk

Talaş  : Tamam tamam dur lütfen. Şimdi farklı bir açıdan düşünmeye çalışacağım. Sen acı çeken birisi misin? Acı      : Hayır.

İyice yaklaştığımda aynanın tepesinde bir ışık yandı. Bu ışıkla beraber görüntüm iyiden iyiye netleşti. Elbiseme baktım, pişmanlık duydum. Keşke kesmeseydim

Talaş  : Eğer çok önemli değilse sonra konuşalım mı? Yeni uyandım sayılır da… Kendime gelince arayayım seni… Beril    : Tabi

Tunç   : Bazı atasözleri hiç hoş değil! Talaş  : Mesela? Tunç   : Mesela… mesela… Dost başa düşman ayağa bakar! Talaş 

Sen öyle değilsin. Enkazın altından bir bütün olarak çıksan bile yeni bir enkazdan fazlası değilsin. Hatta ve hatta sen;  iyi,

Samimi olmayan bir şeyler var sende. Doğruyu yaptığın zamanlarda bile insanı iten bir tarafın var. Belki bir çaba seninki. Enkazın

Talaş  : Ee hadi kaptın kahveyi! Tunç    : Valla kaptım. Şanslı günüm mü nedir?! Loto toto mu oynasam. Talaş  :