Hain! Hain! Hain! Hain! Tunç    : O ne lan? Erdem : Amca röportaj veriyo. Tunç    : Yuhh! Kafeye köpek girdi

“İmkansız” dedim. “Bizim Tansu Ataman ha?” “Evet” dedi telefondaki ses. “Üniversiteden sınıf arkadaşınız Tansu Ataman.” Telefonu kapattıktan sonraki birkaç saat,

Selen   : Tek kelimeyle iğrenç! İğrenç! Tunç    : Kızım saçmalama! Sıradan bir esnaf lokantası işte! Selen   : Evet. Sıradan. Yemeklerimizi

Shakespeare’in meşhur sözünü bilirsiniz. Olmak ya da olmamak. Bütün meselenin bundan ibaret olduğunu söyler. Olmak meselesi, hayatı anlamaya çalışan, bulunduğu

Saat 4 çeyrek. Bu, günün önemli bir bölümünün, çoktan, geçtiği anlamına gelir. Aynı zamanda günün önemli bir bölümünün de gelecekte

Kimsenin anlam veremediği türden bir gidiş hikâyesiydi benimki… İstifa mektubum şubede şok etkisi yaratmıştı. 32 yıllık polis amirliği görevimi “özel

“Var olduğunu bilme” bilgisinin farkındalığı, insanı diğer canlılardan ayıran eşsiz bir özellik. Sapiens bu farkındalığı sayesinde hayatta kalmayı başardı. Bugünün

Uçsuz denizlere yelken açar balıkçı Mutluluk denizleri, kalbinde filizlenir. Batmadan güneş, eve döneriz biz. Mutluluk denizlerinde, yol aldı teknemiz. Yaşlı

Şükufe            : Ahhh. Olum ya çok özlemişim!!! Tunç                : Hehe. Ben de özlemişim valla. Şükufe            : Tanıştırayım

Hangi konuda düşünürsem düşüneyim kendimi en sonunda şu cümleyi söylerken buluyorum “Solucan işine mi girsem?” Solucan işi beynimin her kıvrımına

Erdem           : Hallo, Tunç, bist du es? Tunç              : Ich bin’s. Erdem           : Hahaha. Ne güzel Almancan var lan! Tunç             

Bunu söylerken yüzünde -tekrardan- bir gülümseme belirdi. Sözüm geri deyip kahkaha attım bende. Gülsüm ayağa kalkıp “Hadi dereye kadar koşalım”

Sessiz sessiz yürüdük bir süre. Ara ara Gülsüm’e kaçamak bakışlar atıyordum. Çok güler yüzlü bir kız olduğu belliydi. Sarı saçlı,

Saat 11:00. Arabadan indik. Musa              : Vaay vay! Amca oğlu. Nabıyon voyn! Yakup            : Eyyyyt pehlivan. İyi voyn sen

Yakup            : Hilmi hadi lan! Ağaç olduk! Ayı oğlu ayı! Kadriye         : Leynnn. Ayuuu. Ayunun evladı! Hadi leeen. Hilmi             

Tunç   : Talaaaaaaş! Talaaaaaaaaaş! Söylene söylene sesin geldiği yöne, yani banyoya, yürümeye başladım. Talaş  : Havlunu mu unuttun yine? Tunç  

Kordon sonunda bir bankın hemen yanı Saat 10:28 Küçük bir çocuk kafamı okşadı. Bir süre beni sevdikten sonra gitti. ***

Kordon sonunda bulunan çay bahçesi. Saat 10:00 “Turgut Bey’in köpeği değil mi o?” “O tabi o. Her gün aynı saatte

Suzan             :Hayır hayır yanlış anladınız! Söylemeye çalıştığım şey çok başka! Cinayetler; blog sayfam üzerinden yayınladığım hikayelerin kronolojik sırasına uygun gidiyor.

Telefonun çalmasıyla düşüncelerden uzaklaştım. +Efendim. -Suzan merhaba evin önündeyim. Aşağı iner misin? +Merhaba Yaman kendimi iyi hissetmiyorum şu an. Akşam

Sabah ilk iş telefona sarıldım. -Efendim. +Merhaba Yaman hemen konuya giriyorum. -Dinliyorum. +Eğer benim öykülerime göre cinayetler işlenmeye devam edecekse

Bazı durumlarda sezgileriniz kontrolü tamamıyla ele alır. Öyle ki; cinayet haberi ile bana gelen zarf arasında bir ilişki olduğuna adım

Yemeksepeti İndirim Kuponunuz! Apple Music dönem faturanız. Haftalık spotify öneriliriniz. Sil, sil, sil, sil… Eskiden; sabah kahvemi alıp laptopumun karşısına

-Hayır hayır konuştu bekleyin isterseniz. Yaşlı adam atıyla konuşmaya başladı. Konuştu konuştu konuştu. Aradan epey zaman geçmesine rağmen at konuşmuyordu.