KÖY – Bölüm VI

-Öğretmen Bey, çok memnun oldum, bir ihtiyacınız olursa çekinmeden gelin lütfen.

-Teşekkür ederim. Köyümüze de bekleriz. Görüşmek üzere.

Müftlülük çıkışında keyfim yerindeydi. Köylünün dini konularda bilinçlenmesi için hutbe okunması konusunda talimat mektubunu almıştım. Belirli bir programa göre ilerlenecekti. Elimizdeki program bitince Müezzin Bey’le yeni bir program talebi hazırlayacaktık.

Köye döndüğümde derhal Müezzin Bey’in yanına gittim, Cuma Namazı sonrası dağıtılacak pilavın organizasyonu konusunda fikir alış-verişinde bulunduk. Bütün işimiz bittiğinde cami hoparlöründen namaz sonrası pilavlı yemek dağıtımı olacağı konusunda anons geçti Müezzin Bey. Ahali bu işin arkasında evlilik telaşesi içerisinde olan İmam’ın olduğunu düşünecekti bu yüzden katılımın yüksek olmasını bekliyordum. Önümde yorucu bir gün vardı güzel bir uyku çekmeliydim. Erkenden yattım.

Cuma namazına, ahali -her zaman ki gibi- tam kadro katılmıştı. Cuma Hutbesi vakti geldiğinde, Müezzin Bey talimat kağıdını da alarak minbere doğru yürüdü. Hutbe işlerini genelde İmam yaptığı için ahali birazcık şaşırsa da kimse ses etmedi. Müezzin Bey İmam Nikahı meselesi ile ilgili güzel bir konuşma hazırlamıştı. Konuşmasında, imam nikahının yanı sıra resmi nikahın önemine de değindi. Cami çıkışı avluda pilav dağıtımı yapıldı ahali epeyce sevdi bu işi… Sonra topluca kahvehaneye yürüdük. Kahvehanede, ahaliden bir kaç kişiyle laflarken bir ara Muhtar ve İmam’ın bana doğru yürüdüğünü fark ettim. Yanımdakiler birden kalktı. Muhtar bir yanıma, İmam bir yanıma oturdu. Önce lafa İmam girişti:

-Ne garip değil mi Öğretmen! Tam da ben evleneceğim zaman müftülük İmam Nikahı konusunda hutbe okutuyor.

-Senden izin mi alacaklar?

-Öğretmen!

Muhtar, sesini birazcık yükseltmişti.

-Muhtar! Beni çocuk gibi azarlamaktan vazgeç.

Ayağa kalktım:

-Sizi, ahalinin gözünde küçük düşürmeye çalıştığımı sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Bunun için bir çaba sarf etmeme gerek bile yok. Siz de biliyorsunuz! Ahali gerçeği görünce sizden hesap soracak.

Muhtar elini sertçe vurup ayağa kalktı. Bir kaç adım arkasındaki iki genç, bir iki adım öne atıldı. Muhtar eliyle durun gibisinden bir hareket savurdu. Bu iki genci, daha önce hiç görmemiştim. Adım kadar emindim! Bu köyden değillerdi. Muhtar herkesin duyabileceğine emin olarak lafa girişti:

-Geldiğin günden beri İmam Efendinin kuyusunu kazmaya çalışıyorsun! Sen, kendin, dinsiz olabilirsin ama köylü Allah-kitap bilir. Sana uymaz.

Ahali homurdanmaya başladı. Bu homurdanmanın sebebini çok iyi biliyordum. İşlerin üstesinden zorbalıkla gelmeyi alışkanlık edinenler, kalabalıkları yönlendirmede, ustalaştıkları din tüccarlığını kullanırlar. Bu tip insanların karşısında durmak niyetinde olanlar, zorbalıkla mücadeleyi en doğru şekilde yapmalıdır. Aksi halde, kalabalıkların dini duygularını istismar eden zorbalar; zorbalıklarına karşı verilen mücadeleyi din karşıtı bir mücadeleymiş gibi göstereceklerdir. Muhtarın kullandığı dil tam olarak buydu. Beni dinsiz olmakla itham ediyordu.

-Muhtar! Elhamdülillah Müslüman’ım. Ahaliyi kışkırtmaya çalışıyorsun ama bu insanlar aptal değil.

Muhtarın az önce engellediği iki genç silahlarını bana doğrulttu.

– Haddini aşma Öğretmen!

Muhtar ve İmam tüm kozunu oynuyordu. Silahlar çekilince ahali bir iki adım geri attı. Öncü bildikleri iki deyyus tahtına sıkı sıkıya sarılmıştı. Bu tip durumlarda ahali öncülerinin haklı olup olmadığından çok, gücünü koruyup korumadığına bakar. Gelin görün ki; defolup gitmeye niyetim yoktu. Ölmeyi de istemiyordum. Tam o sırada hiç hesapta olmayan bir şey oldu. Talih!

-Muhtar! Edebini bil! Öğretmen Bey dinsiz olsa, Cuma vakti hayır için pilav dağıttırmaz!

Tahsin emmi Muhtar’a doğrulttuğu tüfeğin arkasından söylemişti bunları.

-Tahsin emmi indir silahını. Siz de indirin gençler. Kan dökülmesine gerek yok!