Maslow’un dünyaya armağan ettiği mükemmel piramidi bilirsiniz. Bu piramid insanın psikolojik ve fiziksel ihtiyaçları baz alınarak hazırlanmıştır. Yalnız Maslow bey

Şehrin sokaklarında yürürken buluyorum kendimi çoğu zaman. Flaneur kavramı geliyor sonra aklıma. Kentli-gezgin dediklerini duydum böyle insanlara. Yusuf Atılgan’ın Aylak

Piyasanın en aşırı çocuklarını, bünyesinde barındıran okulumuz. Eğitim, öğretim algınızı ters-yüz eder. Okulumuz nitelikli öğrenciler tarafından özellikle seçilir. Yan Lise

Beyoğlu; İstiklal Caddesine çıkan sokakları kapsayan semtin adıdır. İstanbul’a gittiğimde ayıla-bayıla yürüdüğüm sokakların tamamı bu civardır.  Birçok tarih kitabında; Beyoğlu’ndan

Bahar ablukası, mor sarkıtlarla süslenir Yalıhanı’nda. Tahta kolonların ayırdığı masalar; sandalyelerle bir olup çevreler orta-serbestlikteki kalabalığı. -yalnızca- yıllara meydan okuması

Kiracıyım. AMA Yazacaklarımın bununla pek bir ilgisi olduğunu sanmıyorum. Ev sahibi olmak güzel bir şeydir muhakkak. Onunla ilgili bir sıkıntım

Kalabalık bir masa oturumunda coğrafya öğretmeni bir kadına yönelttim bu soruyu. “Maveraünnehir nereye dökülür öğretmenim?” dedim. Durup dururken demedim tabi

Elindeki kağıdı şöyle bir titretti doktor. Ortasındaki kat dışa doğru hafif kamburlaşacak şekilde tutarken bir eliyle, diğer elinin işaret parmağıyla

Adalet komisyonunda Baro Teklifi görüşülmeye devam ederken ilginç şeyler yaşanmaya başlandı. Esas Gündem – Suni Gündem Son zamanlarda internette dolanan

Barış Kordon’u olarak tanımlanan bir bölge var belki duymuşsunuzdur. Çanakkale Halkı’nın Yeni Kordon dediği bu yer. Belediye ve Yerleşik Nizam

Mahallemizin hemen köşesinde tezgah açan seyyar satıcıya ilişti gözüm. “Yeni bir şeyler var mı?” “Var abicim. Olmaz mı? Film-Müzik?” “Müzik

Yürürüm. Cadde cadde, sokak sokak yürürüm bu koca şehri. Mağazaların siyaha çalan camlarından yansımama bakarım ara ara. Düşüncelere dalarım. Bir

Fatih’in Orta Çağ’ı kapattığı gibi kapatıp; Altın harflerle yazdırmıştır adını En tepesine, kabadayılar tarihinin. Kendinden öncekilere hiç benzemez. Son kabadayıdır.

Sonbahar. Havalar soğumak üzere. Yapraklar dalları terk ediyorlar. Bulutlar gökyüzünü kaplamış. Basık dedikleri türden bir hava var. Yağmur damlaları çarpıyor

Dibek Osman’ı bilmeyen yoktur Çakırlar’da. Sevmeyen de yoktur. Belki de sevmeyenlerin oturmasını yasaklamıştır Osman. Bilemiyorum.  Bir gün kafası atmıştır ağzından

“Pardon bana mı seslendiniz?” Hemen yanımdaki adama dönüp soruyu tekrar etmesini bekledim. O da beni duymamış olsa gerek gözlerini bile

Çünkü hayat çok masraflıdır. Sabah uyanır uyanmaz mideniz size “beni doyurmalısın” diye yakarışlarda bulunmaya başlar. Kahvaltısıydı, öğle yemeğiydi, akşam yemeğiydi,

Delirmek üzereyiz. Ekonomik kriz, siyasi buhranlar, pandemi falan derken amiyane deyim ile contayı yaktık. İnsanlar gölgelerle dövüşmekten bitkin düştü. Mecal

Drone ülkemizde o kadar çok değer görüyor ki; bir gün bir tanesi dile gelse. “Değerimizi bilmiyorlar başka yerde” falan der

“Kahve içelim mi?” diye sordu kadınlardan birisi. “Olur olur. Feribota daha 15 dakika var. Vakit geçmiş olur hem” “Laflarız hem.”

Mektuba gelecek olursak geri, ilk paragrafı biraz hızlıca okudum çünkü rahmetlinin çok değer verdiği bir koltuğu “kime, neden” bıraktığı pek

Çok defa, eski mektupları okumuşluğum oldu. Bana ait değildi hiçbirisi ama ben yazmışım gibi, bana yazılmış gibi heyecanla okudum; sayfalara

Milenyumun mükemmel çocukları… Her biri bilgisayar kullanmayı biliyor.  Her biri açık fikirli, özgürlüklerine düşkün, insanların tercihlerine saygı duyuyorlar… Mizah anlayışları

İlginç bir soru ile yapmak istiyorum girizgahı. Geçmiş bir zamana geri dönebilme şansınız olsa. Ne zamana dönerdiniz? Sorumuzun bazı “olmazsa