“Terfi aldın Denizciğim. Özellikle son yaptığın haber, inanılmaz yaratıcı ve farklı bir bakış açısıyla kaleme alınmış. Ayrıca metnine de bayıldım.

“Film izlerken, televizyon seyrederken, sohbet ederken kısacası günün her saatinde, özellikle çay ile birlikte tüketmeyi en sevdiğimiz kuruyemiştir çekirdek. Ülke

Adamın gidişinin ardından, uzunca bir müddet boş gözlerle duvarı izledim. Hazırlanıp işe gitmem gerektiği halde kımıldayamıyordum. Deniz’e itelenen iyilikler çevre

O ise benim hayal kırıklıklarımı silahından ayırdığı şarjörün sesiyle yarıda kesti. Şarjörde bir tane bile mermi yoktu. Boş silahı elinde

Beynim, ölümüm ve sonrasıyla ilgili senaryolarla uğuldarken bir kahkaha sesi yükseldi adamdan. Ama bu bir şeyi komik bulmanın kahkahası değildi.

“Sebebi cüzdanımda” dedim, “Seni niye evime aldığımın sebebi…” Kafasını bana doğru çevirdi. Bense titreyen parmağımı ikinci kez kaldırıp duvar dibindeki

Soruma bir cevap vermeden ani bir hareketle beni kolumdan çekerek mutfak kapısının arkasındaki fayans işlemeli soğuk duvara savurdu. Sol elinde

Ne demişler? İyilik yap, denize at. İşte onu, keşke demeseymişler. Çünkü böyle böyle deniz kirliliği aldı başını gitti. Etliye sütlüye

Sabahattin Ali, Kürk Mantolu Madonna isimli kitabında şöyle diyor: “Dibinde bir ejderhanın yaşadığı bilinen kuyuya inecek bir kahraman bulmak, muhakkak

Rakamlarla belirtmem gerekirse, yaralı şahıs sabah saat iki sularında uykuya dalana dek, en az yetmiş beş kere yataktan doğrulmaya çalıştı.

Yabancı, evime gelişinden iki saat kadar sonra gözlerini açtı. Olağanca şaşkınlığıyla bir süre etrafı süzdükten sonra ise beni gördü. Ama

“Nesnenin kokusu ve rengi fiziki varlığından önce gelir. Çünkü insan zihni bir nesneyle karşılaştığında onu ilk olarak görme ve koklama

Ağzımı elimle kapatıp iki üç adım geri çekildim. Kapımın eşiğinden içeri düşen adamın hem sağ omzunda hem de sağ ayak

Kendime doğru bir karışlık mesafede araladığım kapı, sadece saniyeler içinde içeriye doğru hızlı bir manevrayla açıldı. Ve kapımın dışına tüm

Perdeyi kapadım. Gece gece yaşadığım gereksiz atraksiyonu boş verip mutfağa çay almaya gittim. Kulağımı merdivenden gelecek velet seslerinden de uzaklaştırmıştım.

Gerçeklerin yükü ağır geldiğinde, savaşmaktan yorulduğumuzda ya da hayatta anlam vermeye değer hiçbir yaşantı keşfedemediğimizde daha çok film izliyoruz.   Daha

Doğanın uyanışı beni her zaman biraz strese sokar. Büyük vaatlerle gelen bahar mevsimi, insanın, dahası biz melankolik neslin sırtına bir

İllüzyon. Eğer izleyici koltuğuna oturmuş, gözlerinizi sahneye dikmişseniz, illüzyon sizin için; yanılsamalardan oluşan şatafatlı bir gösteridir. Gösteri bittiğinde ise önce,

“Bilmem…” Başparmağı yine kaş çizgisinde gezinmeye başladı. “Planlı bir şey değildi. Sen tetikledin…” “Ben?” “Evet, sen… Amatör olmamla ilgili bir

Kayalıkların bir çadır gibi kapanarak oluşturduğu küçük bir mağara, içeride tahtadan yapılmış el işi kitaplıklar, minik tabureler, orta yerde yine

“…Orada, öğlen saat 3’de yarım saat bekle” demişti notunda. “…Eğer o yarım saat içinde gelmezsem, bir şeyler yolunda gitmemiş demektir.

“…Bence en baştan başlayalım!” dedi, soluk soluğa. “Zamanın en başından… Gelmiş ve geçmiş tüm hikayelerin yazılmaya başlandığı yerden… Ki ben,

“Bayan!” Arkamdan birinin hızla gelmekte olduğunu fark ettim. “Bayan, bir saniyenizi alabilir miyim?” Bu hitabı da hiç sevmem. Sesin sahibi,

Yılbaşından kalan yarım yamalak cadde süslerinin arasından yoğun bir üşüme ile geçip dar geçitli sokağa vardığımda titremem azaldı. “Seni alırım”