Kusurum var a dostlar!

Bu haftaki yazımı kafamda tasarlayıp elime kalemimi yanıma çayımı alıp oturdum. Derin bir nefes alıp yazacaklarıma teslim olacakken telefonumun ekranına bir video düştü. Çok sevdiğim bir yazar diyordu ki “ Bir insanın size değer verip vermediğini nasıl anlarsınız?” Bundan ala tevafuk mu olur deyip izledim. Almam gereken ne vardı acaba? video bittiğinde yazımın konusu tamamen değişmişti.

Diyor ki yazar “bir insan siz ona bir kere hayır dediğinizde size gönül koyuyorsa size değer vermiyordur. Değer veren insan kusurlarına rağmen seni sevendir”. Hiç kendinize bunu sordunuz mu? Ailem dışında acaba ben kimi kusurlarıyla seviyorum? Aslında dilden çıkan cevap bir isim verecektir. Ama ya gönlünden çıkamayan cevap. Ne zor değil mi? Kusurlarına rağmen sevmek. En iyi dostum dediğin insanda bile bulursun kusur. Yok canım daha neler deme yanarsın. Yutmak zorunda kalırsın sözleri. Geçmez boğazından, deme. İnsan nefsine ağır gelen nice şey var ve karşındaki kim olursa olsun o ağırlığı yüreğine koymayacağının garantisi yok. Dikkat et bak bir süre arama insanları başlar cadı kazanı. Ya da sana haber vermeden buluşsun iki arkadaşın bak nasıl yanar meydan. Dilin der ki onun yeri ayrı benim yerim ayrı ama gönül öyle nefes alamaz ki ona ayrılan yer sana ağır gelir. İnsanoğlu sanır ki o meydanda sadece sen at koşturasın. İşte böyle zamanlarda diyorum ki kimse kimseyi fazla sevmese mi. O kusurlarım hep ben de ve benimle kalsa kimseye yük olmadan. Hakim ben suçlu ben. Kusur benim hüküm benim. Madem kusursuz sevgi kusurlarıyla sevmek benim heybem de mi gelse onlar. Ben de yoluma baksam. Acaba gerçek huzur o at koşan yüreğinde gidenin kim olduğunun önemi olmasa mı?

Kusur kelimesinin sözlük anlamı eksikli noksanlık diye yazıyorsa bu eksikliğin olmadığı insan var mıdır? Kimdir kusursuz insan. Güzelliği altın orana eşit olanlar mı, parası her şeyi alanlar mı ya da dünyanın en akıllı insanı mı?  Yoksa yaratılan hiçbir insanın kusursuz olmadığını kabul edip onu öyle seven mi? Keşke kimse kimseyi değiştirmeye çalışmasa da öyle sevse. Yaratandan ötürü yaratılanı sevse. Sevmediği şeyin insan değil de onun huyu olduğunu bir anlasa da yok olsa tüm savaş. Daha ne söyleyebilirim ki bilmem parmaklarım der ki haydi sükût zamanı son hikâye anlatsın insana kim olduğunu

Bir bilgeye sormuşlar: “ Efendim dünyada en çok kimi seversiniz?”

“ Terzimi severim” diye cevap vermiş. Soruyu soranlar şaşırmış. “Aman Üstat. Dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terzi de kim oluyor? O da nereden çıktı? Neden terzi?”

Bilge soruya şöyle cevap vermiş “ Evet dostlarım. Ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde benim ölçümü yeniden alır. Ama ötekiler öyle değildir. Bir kez benim hakkımda karar verirler, ölünceye kadar da beni hep aynı gözle görürler”