Ne dersiniz?

Nefs… Arapça nfs kökünden gelen nafs

• Ruh, benlik, can, kişi
• Felsefede ruhun maddeye yönelen veya hayvani düzeyi…

En çok bu noktaya değinmek isterim. Yani insanı hayvandan ayıran en nihai durum nefs. İnsanoğlu yaratılanların en üstünü derler âlimler ve bilim adamları. Öyle bir üstünlük ki beynimizin sadece %10’unu kullandığımız tahmin ediliyor. Yani insan öyle bir donanıma sahip ki % 20 ‘sini bile kullanabilsek ortalığı kasıp kavururuz;

Sen bir de gel yüzde yüzünü düşün.

Hoş kim ister ki her şeyi duymak, görmek, düşünce okumak, her şeyi bilmek. Zaten yaşadığımız boyutta tüm kötülükleri görmek duymak çok zor. Başka boyutların acılarını duymak kim ister. O da ayrı bir yazı konusu. Hayvanı insandan ayırmak dedik ya. İşte bu konuyu yanlış anladığımız sürece daha çok hayvanımız eziyet görür, işkence görür. Çünkü biz bu üstünlüğü BEN duygusuyla yaparsak karıncaya da basmaktan çekinmeyiz ya da arıya büktüğümüz bir gazeteyle vurmaktan.

Oysa Mevlana ne güzel demiş “ Nasibinde varsa alırsın karıncadan bile ders. Nasibinde yoksa bütün cihan önüne serilse sana ters” . Şurası size de vurucu gelmiyor mu? Nasibinde varsa… Yani karıncadan ders almak bile herkese nasip değil. Her gün düşünmeden kendimizi ondan büyük görerek ezip geçtiğimiz karınca değil mi? Kendi ağırlığının 12 katını taşıyan. Haydi, bakalım biz taşısak ya ağırlığımızın 12 katını.

Yıllarca ömrünü spor salonlarında bile harcasan mümkün değil. Ya da o değil mi? Suda batmamak için bir anda yüzlerce karınca, birleşip birbirlerinin bacaklarını ısırarak oluşturdukları zincir ile tüm kolonisini suyun üstünde tutarak hayatta kalan. Hangimiz böyle bir anda yoruldukça kendi hayatımızı kurtarmak için sırayla bırakmayız birbirimizi soğuk sulara. Ne acı değil mi? Biz insanlar sadece güçlüyüz diye onları ezebiliyoruz. İşte bize bunları yaptıran kim arkadaş.

İlk dünyaya geldiğimizde pamuk gibi tertemiz gelip bize bunları yaptıran kim olacak? Nefs. Beden hapishanesinde iyi insan olmak yolunda verdiğimiz mücadeleyi engellemeye çalışan insanın en büyük düşmanı. Oysa ne kadar çabuk yeniliyoruz ona. Çabucak havlu atıyoruz. Ama biz yaşayıp nefes aldığımız sürece bu savaş sürer.

Ve hala yapabiliriz.

Hala evden çıkıp bir kedi gördüğümüzde ona bir kap su verip bir avuç mama alabiliriz. Ya da bir köpeğin başını okşayıp ona yalnız olmadığını hissettirebiliriz. Allah’ın sessiz kullarım dediği tüm hayvanlar âlemine biraz saygı duyup belki bu âlemde daha iyi hissedebiliriz ne dersiniz?