Nöbetçi Eczaneler
…
Bunu yazarken, kendi babamın ömrünün sonlarına doğru nasıl huzurevine gitmek zorunda kaldığını düşündüm. Babamın vesayetini ve fazla bir şeyi olmasa da mal varlığının idaresini ablam almıştı. Aslında babam kendine bakabilecek durumdaydı ama ablam onun evini yeni hayat arkadaşının üstüne geçireceğinden endişeleniyordu. Böylece babam sonunda huzurevine gitmeyi kabul etti. Gerçi şunu da eklemem gerek, huzurevinin sunduğu bakıma ilerleyen yıllarında gerçekten de ihtiyacı oldu.
Yaşlı bir akraba “sorun” haline geldiğinde huzurevi ilk akla gelen çözüm oluyor. Tabii insanlar sadece yaşlıları değil, sorun olarak gördükleri bütün aile üyelerini aynı şekilde başlarından ataya bakıyorlar.
İngiltere’de uzun yıllar sosyal hizmet görevlisi olarak çalıştım, çalışma hayatımın bir kısmında da evsiz gençlerle ilgilendim. Genç derken reşit yaşta olmayan çocuklardan bahsediyorum. Evin çocuğunun fazla bilgisayar oyunu oynaması ya da söylediği saatte eve dönmemesi gibi ufak tefek sebeplerden çıkan tartışmalar, anne babaların çocuğu evden atmasıyla sonuçlanabiliyor, ondan sonra devletin söz konusu çocuğa yaşayacak bir yer bulması gerekiyor elbette.
Evsizlik İngiltere’nin yüz kızartıcı sorunlarından biri. Bunu okuduğunuz sırada yaklaşık 4500 kişi geceyi sokaklarda geçiriyor olacak, tamamen evsiz olanların ya da geçici barınakta yaşayanların sayısının üç yüz bin civarında olduğu tahmin ediliyor.
Gemi azıya almış bireyselcilik, çok fazla sayıda yaşlının “gözden ırak, gönülden ırak” olarak huzurevlerinde yaşamasına, gençlerin bıkılmış oyuncaklar gibi sokağa atılmasına ve uyuyacak hiçbir yeri olmayan insan ordusunun her geçen gün daha da kalabalıklaşmasına yol açıyor.
İster kültürel, ister dini sebeplerden olsun, bu türden dehşet verici istatistikler Türkiye’de görülmüyor.
Biz de şimdi oturduğumuz evden taşındığımızda daha büyük bir eve geçeceğiz, çünkü aileden birinin bize ihtiyacı olabilir.
