Nöbetçi Eczaneler
Erdem, telefonu kapattıktan sonra bir süre sessizce oturduk.
Erdem : Eee ne düşünüyorsun?
Talaş : Kafam karıştı iyice. Görünüşe göre ne Seda’nın ne senin bu konuyla bir ilgisi yok.
Erdem : Şelale yazmış olabilir mi?
Talaş : Peki bu kadar detaylı yazmasına ne diyorsun?
Erdem : Orası çok ilginç bak! “Tesadüfün böylesi” diyesi geliyor insanın.
Zırrrrr. Zırrrr.
Masada titreyen telefona baktım. “Hay Allah!” Telefonu açtım. Bir yandan çantamı toplayıp bir yandan telefonla konuşuyordum. “Tabii tabii yoldayım. Unutmadım. 10-15 dakika geç kalabilirim yalnız. Malum İstanbul trafiği.” Telefonu kapattıktan sonra aceleyle kalktım.
Talaş : Erdemciğim bir randevum vardı unuttum ben onu. Eğer buralardaysan 1-2 saate tekrar gelebilirim. Ne dersin?
Erdem : Bak keyfine Talaşcığım. Benim bir planım yok. Haberleşelim.
Talaş : Görüşürüz.
Arkamı dönüp adım atmaya yeltenirken Erdem kolumdan yakaladı.
Erdem : Talaş gazeteyi bana bırakır mısın?
Talaş : Tabii tabii. Buyur.
Heyhat’tan çıkıp Karaköy’e doğru hızlı hızlı adımladım. Hafiften çiselen yağmur kollarıma değiyordu. İçimi bir coşkunun kapladığını hissettim. Bu coşkunun sebebini çok iyi biliyordum. Tanıdık bildik bir yüz görmenin, bünyede bıraktığı bir histi bu…
Vault Karaköy Oteli’nin önüne geldiğimde iş görüşmesine aracı olan arkadaşımı aradım.
Dıııt. Dııt.
Berkan: Talaşcığım geldin mi?
Talaş : Evet. Otelin önündeyim.
Berkan: İçeri girsene biz lobideyiz görürsün.
Talaş : Tamam.
Kendimi vermekte oldukça zorlandığım bir toplantıydı. Çok kısa sürmesi gerekecek bir meselenin girizgâhı bile oldukça uzun sürmüştü. Anlatılanların birçoğunu anlamakta güçlük çekiyordum.
Olduğum yere, olduğum kişiye yabancılaştığımı hissettim. Bu sırada telefonum çaldı.
Talaş : İzninizi isteyeceğim. Önemli bir telefon bekliyordum.
Masadan kalkıp lavaboya doğru yürüdüm.
