Hemen Her Gün

Hemen hemen her gece geçiyorum ben bu sokaktan. Sokağın iki yanına kurulu masaların arasından geçiyorum. Eğer kalabalık bir arkadaş grubu sigara içmeye çıktıysa “pardon” diyerek geçiyorum. Futbol müsabakalarının olduğu günler “pardon”larım bile pek işe yaramıyor. Temas etmek zorunda kalıyorum tanımadığım insanların omuzlarına. Aralarından centilmen biri çıkarsa -henüz sesi de kısılmamış ise- “hanımefendiye yol açın beyleeeer” diye bağırıyor da rahat geçiriyorum. Futbol maçlarının olduğu günleri takip ediyorum bu yüzden o günler geçmemeye başladım sokaktan. O yüzden hemen hemen her gece diyorum. Haftanın 6 günü anlamına geliyor orda hemen hemen. 

Çalıştığım iş yerinde de hemen hemen her gün çalışıyorum zaten…

Sokaktan sürekli geçiyorum dedim ya.. Kimse tanımıyor yine de beni. Silik bir tipim galiba. Yokum belki de bilmiyorum. Patronumdan yediğim azarlar var olduğumu hissediyor. En azından beni gören, beni duyan, beni anlayan -ya da anlamayan- birisi olduğunu hissediyorum. Yaşayıp yaşamadığım muammasını berraklaştıran tek kişi patronum anlayacağınız..

Ben geçerken o sokaktan sürekli. Hemen hemen her gün yani. İnsanlara bakıyorum kısa kısa. Uzun uzadıya bakamam zaten insanlara. “Ne bakıyorsun?” derlerse verebilecek bir cevabım yok çünkü… Olsa bakarım aslında. Mesela bir yakışıklıya ya da hoş bir kadına baksam ve o yakışıklı/hoş kadın “ne bakıyorsun?” dese “hoşlandım sizden” diyebilirim ama sebepsiz bakışlarıma anlam yükleyemem. Belki meraktır bu bakışların altında yatan bilmiyorum.

Ucuzlatır mı beni merak?

Sanmıyorum.