İlk aşk, Son saçmalık

Çok çok uzun zaman sonra..

 

Tunç   : “Bak oğlum martılara”

Oğul   : “Martı ne baba?”

 

“Ooof hiçbir şey bilmiyor bu! Her şeyi tek tek öğretemem ki ben..”

 

Tunç   : Martı et-obur bir kuş oğlum. Uçuyo falan işte.

Oğul   : Et-obur ne demek baba?

Tunç   : Et-obur et ile beslenen demek sayın evladım.

Oğul   : Ama bunlar simit yiyor.

Tunç   : Bak bu dediğin de çok haklısın. Bence de artık et-obur dememeliyiz bunlara.

 

Yürümeye devam ettik.

 

Oğlumun muhabbeti beni sarmıyor diye bağırmak istiyorum bütün şehre.

 

Oğul   : Baba. Bu insanlar nereye gidiyor?

Tunç   : Hmm. İşine giden var. Evine giden var. Sevgilisinin yanına giden vardır. Cinayet işlemeye giden bile vardır.

Oğul   : Cinayet izlemek ne demek.

Tunç   : İzlemek değil canım. İşlemek. Birinin hayatına son vermek.

 

Oğul   : Yoruldum ben.

Tunç   : Acıktın mı peki?

Oğul   : Evet.

Tunç   : Gel şurda bir şeyler yiyelim.

Oğul   : Oleykoooo.

 

Yemeklerimizi beklerken. Restoranın çocuklar için ayrılan bölümüne götürdüm ufaklığı. Oynarken de kenardan izlemeye başladım. Tam o sırada çok ilginç bir şey oldu içeri o girdi. Melda! Beni görür görmez tanıdı tabi. Afalladı da biraz. Yavaşça yanıma yaklaştı.

 

Melda : Merhaba Tunç.

Tunç   : Merhaba Talaş.

Melda : Şey.. Mmm. Kızım Seren.

 

Eğildim. Yanağından bir makas aldım ufaklığın. Tam o sırada bizimki geldi koşa koşa.

 

Oğul   : Baba bunlar kim?

Tunç   : Bu ablan Melda benim eski bir arkadaşım. Bu da kızı Seren. Hadi Seren’e “merhaba” de.

 

Oğul: Meyhaba Seyen.

Seren : Meyhaba.

 

Melda yavaşça eğildi bizim ufaklığa doğru.

 

Melda : Adın ne ablacım senin?

Oğul   : Talaş benim adım.

Melda : Aa a a a a….