Nöbetçi Eczaneler
İlkokula 96 yılında başlamıştım. Eğitim ve şiddetin paralel götürüldüğü yıllardı. Zaten 90 nesli, eğitimde şiddeti yakından tatmış son nesildi diyebilirim. 2000’li çocukların hocalardan dayak yediği anıları falan yok ama bizde gırlaydı.. Belki de ben haylaz bir öğrenciydim bilemiyorum.
İlkokul Öğretmenim Mehmet Bey
Ben de isterdim ilkokul öğretmenimi saygıyla anmayı ama kendisi birçok yönü ile buna bizzat engel oluyor. Eğitim konusunda iyi bir öğretmen olduğunu söyleyebilirim fakat dayak, öfke problemi gibi farklı farklı sorunları vardı kendisinin… Soruya yanlış cevap verdik diye elimize cetvelle vurulduğunu falan hatırlıyorum. Hatta ve hatta doğru bildiğim bir sorudan sonra tokat yemiştim.
Neyse efendim ortaokulu başka okulda okuduğum için ilkokuldaki şiddet ortamından uzaklaşmıştım. Ortaokulu okuduğum okuldaki öğrenciler o kadar problemliydi ki; hocalar kimi döveceğini kestiremediği için dayak olayını komple bırakmışlardı.
Lise zamanlarımız çok ilginçti. Anadolu Teknik Lisesi’ni kazanmıştık. Adında Anadolu olduğu için ve Bilgisayar Bölümü olduğu için gayet havalı gibi olan bu okul fiziksel konumu itibari ile Endüstri Meslek Lisesi’nin içinde olduğu için bütün havası ilk hafta sönmüştü. Tabir-i caiz ise bir halt olamayacağı düşünülen bütün hayal kırıklıkları çeşitli isimler ile bizim okula yazdırılmışlardı. Bülent, Orhan, Muharrem… gibi gibi.
Bizim bölüm hocalarımız da diğer bölüm hocaları gibi sert mizaçlı tiplerdi. Bilgisayar derslerimizde kullandığımız atölyelerde, deyim yerindeyse askeri düzen hakimdi. Özel önlükler giyiyorduk. Kravatlar nizami bir şekilde takılıyordu. Giyimin disiplin konusunda ne denli önemli bir yerde olduğunu vurguluyordu hocalarımız. Neyse efendim o nizama uymazsak dayak yiyorduk. Mesela İstiklal Marşı’mızın tamamını defterimizin girişine yazmamızı istedi hocalar. Yazmak istemeyenler dayak yedi hatta ve hatta vatan hainliği ile suçlandı. Ben size bütün samimiyetimle şunu söyleyebilirim. Kimse vatan haini falan değildi 10 kıta marşı ezbere bilirdik zaten gelin görün ki lise okurken deftere şiir yazmanın mantıksız olduğunu bildiğimiz için reddediyorduk.
Dayağı da yedik tabi.
