Zaman Makinesi – Bölüm I – Hitler

Zaman makinesi icat edilmiş olsa ve bana “al bakalım git istediğin zaman dilimine” deseler ne yaparım diye düşündüm bugün.

Geçmiş Zaman Dilimi
Öncelikle 1889 senesine Almanya’ya gitmek isterdim. Bebek hitlerin doğduğu eve komşu bir eve taşınır Hitler ailesi ile iyi ilişkiler kurardım. Ailede gördüğüm bazı eksiklikleri düzeltmeye çalışırdım. Bebek Hitlere insanı sevmeyi, canlılara zarar vermemeyi, farklı düşüncelerle karşılaştığında sakin olmasını ve mantıklı bir şekilde o düşünceler üzerine düşünmesini öğretmek isterdim. Bebek hitler büyüyüp ergen bir çocuk olduğunda onun dertlerini dinlemek, ona yol göstermek isterdim. Onu seven bir insanın olduğunu bilmesini sağlardım. Bana güvenmesi ve beni sevmesi için elimden geleni yapardım. Belirli bir yetişkinlik düzeyine geldiğinde (ki olumlu yönde etki yaptığımı varsayıyorum) yani ayrılık vakti gelip çattığında şöyle bir son konuşma yapardım.

Ben : Gel bakalım Adolf otur.
Adolf : Seni biraz üzgün görüyorum.
Ben : Evet Adolf. Gitmem gerekiyor. Başka diyarlara gidip, başka çiçekleri koklamak, başka nehirlerde yıkanmak ve başka keçilerin sütünden yapılmış peynirleri tatmak istiyorum.
Adolf : Ben de gelebilir miyim seninle?
Ben : Hayır Adolf. Sen burada kal ve ülken için çalış.
Adolf : Ama ama….
Ben : Kendine iyi bak Adolf. Unutma sen iyi bir insansın.

Bu konuşmanın ardından zaman makinasına tekrar atlayıp günümüze gelirdim. Günümüze geldiğimde hemen internete girip Adolf Hitler diye aratırdım.

Günümüz Zaman Dilimi
Adolf Hitler yazıp enter’a bastığımda şöyle sonuçlar görebilirdim.

“Hitler tarafından öldürülen insanlar”
“Hitlerin acımasız soykırımı”
“Hitler neden bu kadar kötü bir insan?”

Muhtemelen o kadar telkine rağmen nasıl kötü bir çocuk olarak hayatına devam ettiğini deli gibi merak edip “Hitler neden bu kadar kötü bir insan?” başlığına tıklardım. Sayfanın yüklenmesini beklerken kaşlarım hafif çatık kahvemden bir yudum alırdım ve bir sigara yakardım. Önüme çıkan makaleyi okumaya başlardım. Makalenin bir kısmında Hitlerin kendi yazdığı kitabından kendi ağzından dökülen şu cümleleri okuyup şoke olurdum:

“Komşumuz Vapur Bey tanıdığım en iyi insanlardan birisiydi. Bana iyiyi, güzeli o öğretti. Güzel çiçekleri koklamanın, bir insanın güvenebileceği birilerinin olmasının ne denli önemli olduğunu ondan öğrendim. Sonra bir gün o muhteşem insan defoldu gitti! VE BEN BUNA ÇOK KIZDIM!”

Muhtemelen bu kısımda kahvemi püskürtürdüm! Zaman makinemi tekrar 1889 senesine ayarlardım. Makine ısınıncaya kadar bilgisayarımın başına tekrar dönerdim ve arama çubuğuna şöyle yazardım. “Bir

“Bir bebek yemek yemeden kaç gün dayanabilir?”

ENTER.