Pazartesi Sendromu Meselesi

Sosyal Medya Terörüne düzenli olarak maruz kalıyorsanız pazartesi sendromu tanımını en az bir defa duymuşsunuzdur. Tatil günü ertesi; işe, okula gitme zorunluluğuna ve bu zorunluluğun insan üzerinde yarattığı psikolojik tahribata pazartesi sendromu deniyor. Yadsınamaz bir gerçekliği olmakla beraber bu tanımın, bence, tembelleştirici taraflarını sizlerle paylaşmak istiyorum.

Gelir Eşitsizliği
Pazartesi Sendromu (PS) dediğiniz şey bizim ülkede gelir eşitsizliğinden besleniyor. Bizim ülkemizde PS yaşayan insanların “o kadar gidiyorum geliyorum elimde avucumda kalan bir şey yok!” hissi tatil günlerinin sonraki günü olan Pazartesi’yi daha da bir çekilmez kılıyor.

Bir Avrupalı için işe gitmek ve gitmemek meselesi “aylaklığa övgü” gibi bir filozofi ekseninde şekil alırken bizdeki durum “çalışalım çalışalım da kira, fatura derken insan gibi yaşayamıyoruz!” dan öteye gidemiyor.

Gıpta Dolu Bakışlar
Pazartesi Sendromu ile ilgili paylaşım yapanların genelinde gördüğüm bir diğer özellik ise başka hayatlara özenmek. Ofisinde patatesli poğaça yerken boş boş monitöre bakan gözler, ki aşırı patatesli poğaça yemek sizi bir patatesli poğaça haline getirir, takip ettikleri sosyal medya fenomenlerini, ünlüleri vs görüp. “Neden ben böyle olamıyorum” falan diye iç geçiriyor.

SAYIN PATATESLİ POĞAÇA BİR MESELEYİ DE KİŞİSELE İNDİRGEME. “GELİŞMEKTE OLAN ÜLKELER” LİSTESİNDEN BİR TÜRLÜ ÇIKAMAMIŞ BİR ÜLKENİN VATANDAŞISIN. ÖRGÜTLÜ HAREKETLER DIŞINDA KOLAY KOLAY ORDAN ÇIKAMAZSIN ZATEN. YA DA SEN YURT DIŞINA ÇIKARSIN SORUN ÇÖZÜLÜR.

Bizim Yüzeceğimiz Sular Bunlar Değil mi?
Politikayla o kadar iç içe bir toplumuz ki sendrom, bakış açısı, farklılık, psikoloji falan bunlar bizim bir iki gömlek üstümüz mevzular gibi duruyor her seferinde. Hayatın kendisiyle ve ülkenin durumu ile en apolitiğimiz bile bir şekilde mücadele etmek zorunda kalıyor. Sendromlarımızın bile sebebi ekonomik. Üzücü bir durum. Gelişmekte olma işini bitirip gelişen ülkeler siyasetle bu kadar haşır neşir olmaz, olamaz, olmamalı…