Nöbetçi Eczaneler
- Dinamik Oyun Teorileri
Dinamik oyun teorileri, klasik teorilerden farklı olarak çocuğun oyunu niçin oynadığını araştırmayıp, oyunun içeriğini anlamaya çalışır.
- 1. Psikoanalitik oyun teorileri:
Oyunun psikoanalitik teorisi, ilk olarak taklit edilen davranışları ve hayal gücünü göz önünde bulunduran Freud tarafından ortaya atılmıştır. Psikoanalitik kurama göre oyun, hoş deneyimlerin tekrarlandığı ve bu şekilde çocuğun olayları kontrol etmesinin sağlandığı bir etkinlik olarak açıklanmıştır. Freud’a göre, çocukların oyunları rasgele yada şans eseri oluşmayıp, farkında olduğu veya olmadığı duyguları belirmektedir. Denetimden uzak olan oyunda çocuğun duyguları, hayalleri ve fantezileri de ortaya çıkmaktadır. Ayrıca oyun, gerçeğin baskısından, geriliminden ve çatışmalarından, çocuğun geçici olarak uzaklaşmasını, ferahlamasını ve güç kazanmasını sağlamaktadır. Freud ve onu izleyen psikoanalitik kuramcılar, oyunu çocuğu tanımada değerli bir araç olarak görmüşler ve çocuğun ruhsal uyumsuzluklarının tedavisinde etkili bir yöntem olarak kullanmışlardır. Çünkü çocuk oyununda; sevgi, nefret, kızgınlık gibi duygularını başkalarına veya nesnelere yansıtabilir. Çocuğun gerginlik, heyecan ve çelişkilerini oyun anında sürekli olarak tekrarlaması, bu heyecan gerginlik ve çelişkilerinin azalmasına neden olabilir.
Erikson ise oyunu, Freud’dan farklı olarak yalnız psikoanalitik değil, aynı zamanda da fiziksel ve kültürel bir olgu şeklinde açıklamıştır.
- Piaget’in Oyun Teorisi: Diğer kuramcılardan farklı olarak Piaget oyunu, olgunlaşma sürecinin ve bilişsel gelişimin temel unsuru olarak değerlendirmiştir. Piaget, uyum ve özümlemenin zihinsel gelişimde aynı derecede gerekli olduğuna ve oyunun zihinsel gelişime yardımcı olduğuna inanır. Özümleme (Assimilasyon), organizmanın mevcut yapısı ve mekanizmalarıyla yeni durumları ve problemleri karşılayabilme yeteneğidir. Yani özümleme, kendine benzetme olayıdır. Akomodasyon (Accomodasyon) ise, organizmanın yeni durumları karşılayabilmesi için yapısındaki değişme sürecidir. Bir başka deyişle organizmanın kendini uydurma, uygunluk sağlama çabasıdır. Piaget’in oyunu, insan davranışlarında daima var olan ve çocuğun zihinsel gelişimini destekleyen önemli bir unsur olarak belirtmiş ve oyunu zihinsel gelişimde olduğu gibi çeşitli dönemlere ayırmıştır. Bu dönemler şunlardır: -a- Alıştırmalı Oyun b- Sembolik Oyun c- Kurallı Oyun