Yani… Biraz İlginç Doğrusu

Size de öyle gelmiyor mu?

Nasıl desem… 

Hmm.. 

Garip yani. 

 

Bazen insan içinde bulunduğu ana yabancılaşır, algılamakta zorlanır tenine temas eden havayı… onun gibi bir şey işte. 

 

Bana bu aralar çok sık oluyor.

 

Tuhaf geliyor birçok şey…

 

Kuşlar, simitçiler, vapurlar falan…

 

Bu devran dönüyor mesela biliyorum… Niye dönüyor bilmiyorum. Koca devran’ın neyle ne alıp veremediği var bir türlü çözemiyorum.

 

Bu muammalar dört bir yanımızı sarmışken bunları göremeyen insanlara da gıpta ediyorum.

 

Mesela. Bir milliyetçiyi. Öyle böyle değil ama. En koyusundan bir tanesini. Mars’a gönderseniz. Tek başına orada yaşamaya başlasa. Vatan, millet sevgisi özleme mi döner? Diyelim onun sevgisi özlemle karışık, hasretle birleşik kaldı. Onun çocuğu olsa. Onu milliyetçi yetiştirebilir mi? Kızıl gezegende. Engin çorak arazide. “Türkiyem için ölürüm” diyebilir mi o çocuk samimi bir şekilde?

 

Kimisi de kelebekler hiç yokmuş gibi yaşıyor. Yani bu çok acayip bir şey. İnsan yavrusu mesela dünyaya gelir büyür büyür büyür… Ta ki ölene kadar. Kelebeğin serüveni öyle değil ama. Bir başka canlıyken bir başka canlı oluveriyor. Pokemonlar gibi evrim geçiriyor. 

 

İşte vapurlar denizde arz-ı endam ederken önünden geçen bir kelebeğe kayıtsız kalması bir insanın tuhaf geliyor bana. Vapur var, kelebek var… başlı başına hayret verici iki durum aynı anda aynı yerde bulunuyor. Yani… Biraz ilginç doğrusu.