Nöbetçi Eczaneler
Tunç : Talaaaş. Talaaaaş. Taalaaaaaş.
Talaş : Niye bağırıp duruyorsun?
Tunç : Sana yeni yazdığım şiirimi okumak isterim.
Talaş : Oku bakalım hadi.
Bir gün çat kapı gittin.
Güzel olan her şey “o gün” bitti.
Talaş : Gayet dandik bir başlangıç.
Tunç : Yaa bekler misin!
Talaş : Tamam hadi devam et…
Pişmansın belki bilemiyorum
Çünkü bizim aşkımız gerçekten bitti.
Talaş : Yaa ama gerçekten çok kötü.
Tunç : Dinlemeyi öğren. Rica ederim.
Talaş : Tamam.
Gerçekten “bitmesi” ne demektir bir şeyin bilir misin sevgili?
Sana kızgınlığım değildir mesela…
“Asla affetmem” demelerim hiç değildir.
Olur da bir gün geri girmek istersen bu çıktığın kapıdan.
Kapı açıldığında göreceklerindir “gerçekten bitmesi.”
Kapıyı açan yabancıya anlamsız bakışlarındır.
“O nerde diye sorup” çaresizce beklemendir “gerçekten bitmesi.”
Çok sevdiğin şiirlere, romanlara, filmlere
Hiç mi hiç benzemediğini anlamandır olan bitenin.
“Gerçekten bitmesi” sevgili:
Sen gittikten sonra tek odalı bir eve çıkmamdır… (çıkmak zorunda kalmamdır)
“Bu kira tek maaşla ödenmez” diye düşünmek zorunda kalmamdır.
“Gerçekten bitmesi” sevgili:
İnternet faturasını tek başıma ödemek zorunda kalmamdır.
Yasımın, derdimin, çilemin ortasında
Gerçekçi düşünmekten başka çaremin olmamasıdır.
Kapıyı açan yabancı “O taşındı” dediği zaman
Sen de anlayacaksın gerçeği.
Tunç : Nasıl?
Talaş : Benimle kirayı bölüştüğün için mi birliktesin?
Tunç : Hayır.
Talaş : Eee.
Tunç : Sen gitsen ben yine büyük bir eve taşınırım.
Bu sırada ayağa kalkıp kapıya doğru yöneldim. Kapı eşiğinde birden arkama dönüp elimi silah gibi tutup Talaş’a doğrulttum.
Tunç : Seninle yaşamayı seviyorum bebek.
