Nöbetçi Eczaneler
6 yıl öncesi
Şelale : Kızım nerdesin?
Talaş : Geldim geldim. Dalmışım yaa.
O gün İstanbul’un güzelliğine kendimi iyice kaptırıp kendi doğum günü kutlamama geç kalmıştım. Heyhat’ta güzel bir kutlama yapmıştık. Bütün gece eğlendik. İlerleyen saatlerde masanın kalabalığı iyice azalmıştı. En son “biz bize” kalmıştık. Şelale, Erdem ve ben. Erdem’in birisiyle konuştuğunu görmüştüm o gece. Hemen Şelale’ye döndüm.
T: Aaa Şelale şu çocuk varya!
Ş :Hangi çocuk tatlım?
T: Erdem’in konuştuğu.
Ş:Hmm. Aa Tunç burdaymış. Ee ne olmuş ona?
T: Yolda çarpıştık. Sonra bir süre geçemedik falan komik bir görüntüydü.
Ş:Hahaha avaredir Tunç biraz iyi çocuktur ama.
Daha sonra Erdem masaya gelip “Tunç’da bize katılsın mı?” demişti. Şelale onaylamıştı yine de formaliteden bana sordular “Olur” dedim. “Siz sevdiğinize göre anlaşabilirim!”
Ondan sonraki süreçte hep birlikte vakit geçirdik… 6 sene boyunca deyim yerindeyse güneşli günler geçirdik. Sonra güz geldi… Havamız bozuldu. Tadımız kaçtı..
Bugün geriye dönüp baktığımda bütün bu sürecin üst üste geldiğini görüyorum. Tunç’un hastalanması (psikolojik sorunları vs), hastalık sonrasında bizim sürekli ayrılmalarımız… Kavgaya karışıp polislik olmamız, Erdem’in gönlünü başkasına kaptırır gibi olması, Şelale ile Erdem’in ayrılması, Tunç’la benim ayrılmam ve trafik kazası..Güz’ün bizden Şelale’yi alıp götürmesi…
Tekrar gözlerimin dolduğunu hissettim. Bir sigara yaktım. Kendi kendime söylenmeye başladım…”
“Belki İstanbul içerisinde oradan oraya taşınmalarıma artık son vermem gerekli!”
“Belki de başka bir şehre taşınmalıyım?”
“Belki yeni bir erkek arkadaş edinmeliyim!”
“Belki evlenip çocuk yapmalıyım?”
“Köpek mi sahiplenmeliyim yoksa?”
“Tunç ve Erdemle yemek mi ayarlasam?”
“Dans meselesi için fazla mı yaşlıyım?”
Din don… Din don….
Düşüncelerim dağıldı. Kapıya doğru koşar adım gittim.
-Buyur Talaş abla bunlar isteklerin. Bu da paranın üstü.
-Paranın üstü sende kalsın Kemalcim. Teşekkür ederim.
-Sağol abla ben teşekkür ederim. Yardım edilecek bir şey olursa söyle abla görüşürüz!
