Sıradan Bir Gün Hezeyanı A.Ş.

Bugün bankada ilk iş günüm. Kahve içmek maksadı ile soluğu doğruca kahve makinasının yanında aldım. 1 TL ile çalışan yeni nesil kahve makinalarındandı, cebimden çıkardığım 1 TL’yi makinaya attım. Daha sonra istediğim kahve türünün numarasına bastım. Ne oldu dersiniz? Kahve bir türlü gelmedi. Bir kaç kez makinaya vurdum. Tek işi kahve vermek olan bu makina, kahve vermeme konusunda direniş gösteriyordu. Bozuk parayı geri verdi. Tekrar denedim. Tekrar verdi. Tekrar denedim.

-Sen yenisin galiba?

Ses arkamdan gelmişti. Topuğum üzerinde döndüm. Kıvırcık saçlı, mavi gözlü güzel bir mesai arkadaşımın olduğunu o an öğrendim.

-Evet yeniyim. Bugün başladım. Tunç ben.

-Sedef. Hayırlı olsun. İstersen yardım edebilirim.

Bir adımla önüme geçti. Makinaya doğru eğilirken ekledi. “Hangi bölüme başladın?”

-Şeyy. Mmm. Tahsilat!

Şuan bakıyorum da o yalanı söylememe hiç gerek yoktu. Gerilimin etkisiyle başımı belaya sokmuştum. Bilgi İşlem bölümüne başladığımı söylesem en fazla ayıplanırdım. Sonuçta ben bir bilgisayar mühendisiyim. Kahve makinasını çalıştıramadığım için ayıplanmak çok da büyük bir mesele olmasa gerek. Gelin görün ki, adrenalin yükselince insan böyle şeyler söyleyebiliyor.

-Hmm. İlginç. Ben de tahsilat! Seni görmedim bugün hiç. Küçücük odada rastlaşmamamız ne garip.

İyice çıkmaza girmiştim. Koskoca bankada onun çalıştığı tek departmanı bulabilme başarısını nasıl göstermiştim kim bilir! Bu saatten sonra Sedef bana nasıl güvensin? Sedef beni sevebilir mi artık?

Evlenir mi benimle?

Sanmıyorum.

Evlenebilirde…

Yine bir gerilim anındaydık. Sedef cevap bekler tavırla yüzüme yüzüme bakıyordu. Birden dizlerimin üzerine çöktüm. “Beni affet güzel kadın. Ben bilgisayar mühendisiyim bilgi işlem departmanında başladım. Bu makinayı kullanamadığımı öğrenince ‘bula bula seni mi buldular?’ demenden çekindim. O yüzden tahsilat dedim.” dedim.

Bir süre kızgın kızgın baktı bana. Birden gülümsedi sonra “kalk ayağa şapşal!” ayağa kalktım. Utangaç bir tavırla yüzüne baktım. Sırtıma bir kanka edasıyla vurdu. “İlk günün günahı olmaz”