Bilinç

Attığın iki adım arasına indirger yollar seni. Yaşadığını hayal etmenin gerçekliğinde geçerken yollar, adımların arasındaki boşluğun ritimsiz birikintisinde can verir nefesin. En gerçek doğrunun düşsel yapaylığı içindeki geçmişin ve geleceğin karmaşık görünen düzeni sıkar kurşunu bacaklarına. Tereddütsüz attığın her adım bir tedirginliği barındırır içinde. Hiç kimseyi herkese çeviren bir patosun paslı demir çubukları sarkar ince ince, gözlerinin arasından yere oradan da basmadan yürüdüğün çizgilerin üzerine. Birisi koşar sana doğru, adımsız. Bir başkası bekler yanında, çizgisel. Sen dursan durur mu dünyanın kefaretli düzeni? Alır verir alır verirsin de nefes sandığın boşuğu, attığın iki adım arasına indirger zaman seni, Doğumdan ölüme. Histerik bir deri kanaması olur hayat, Metal güvercinlerin kanat gıcırtısı eşliğinde kabuğunu zamana bağlayan. Damıtılmadan damlatılan düşüncelerin tehlikeli ve pis kokusu varıyor gözlerime. Hissizliğin suskunluğu o kadar büyük ve can acıtıcı ki, öldükten sonra aynı hisle sonsuza kadar sürekli ölmekten korkuyorsun. Aslında o kadar merak ediyorum ki Ölüm anını. Bağlantının kopuşuyla oluşacak denilen başka bir gerçekliğin farklı boyutu. Aslında bundan daha çok merak ettiğim şey zihin. Anılar ve sevginin gücü. Bedenin amansızca yaşama isteği. Beyinde oluşan nöron ve sinaps parlamaları, cosmos içerisindeki bir kara deliğin eşiğine mi götürür beni?  Gerçeğin muğlâk tekilliği eşliğinde oluşan görsel. Hissedilen düşünce. Zihnin en ücra noktası. Orayı görmek, aklın yetersiz kalacağı düşüncenin tek boyut altında ezileceği o gerçek. Peki dönüş? Doğum? Dönüşüm? Oraya ya da buraya zorunlu alışmanın gerçeklik benimsemesi? Hepsi sadece zamanın kumları. Bastığın toprağın yağmur anı kokusu. Bir çocuğun ilk “baba” söylencesi. İçindeki üzeri kapalı kocaman huzurun gülümsemesi…

Okan Batur