Nöbetçi Eczaneler
2000’li ve daha sonraki yıllarda doğanlar, dijital çağın çocukları olarak, bu sanal dünyaya kolaylıkla uyum sağladılar. Onlar bir yana, diğer nesiller de, bu çekim gücü yüksek dünyaya, hızla geçiş yaptı.
Sosyal ilişkiler, fiziksel birlikteliklerden uzak, artık dijital ortamlarda yapılıyor. Sözel etkileşim ve iletişimin yeri, hızla kısa mesajlara ve hatta ikonlara doğru kayıyor. İnsanların birbirleriyle yakın ilişkiler geliştirmeleri, sosyal medya ile engelleniyor çünkü insanların birbirlerinden uzaklaştırılarak yalnızlaştırılması planlanıyor.
Bilinçli insanlar sorgular, araştırır, okur ve baş kaldırır. Bir araya gelebildiklerinde ise, deneyimlerini paylaşabilir ve bilgi alışverişiyle bilinçlerinin gelişimini hızlandırabilirler. İnsan bilincindeki bu sıçrama, insanları ayırıp yönetme üzerine dayalı, eski dünya sistem kurucularının işine gelmez çünkü insan bilinçli bir şekilde birlik olmaya adım atarsa, artık hükmedilmeye izin vermez ve sistemin yanlışlarını değiştirme cüreti gösterebilir. Önce birliğe katılmayanlar, bir süre izledikten sonra, onları takip edebilirler. Bu, sistemin yıkılması demektir ve eşit haklara dayalı, yeni bir dünya sistemine geçişin yolunu açabilir.
Sadece bilgisayar ve cep telefonlarıyla sınırla kalan bir iletişim modeli, sizlere sağlıklı geliyor mu? Bana hiç gelmiyor ve zararlarını çok net görebiliyorum çünkü tüm yaratılmış varlıklar, birbirleriyle bağlantıda olduklarını, ancak fiziki olarak bir araya geldiklerinde fark edebilirler. Konuşma yoluyla kendilerini ifade ederek, iletişime geçebilirler ve kendi varlıklarını, diğeriyle tanıyabilirler. Birbirlerinin gözlerinin içine bakarak, ruhlarının derinliklerine inebilirler.
En son model cep telefonlarını, cebimizde para olmadığı halde, bankalardan kredi çekerek alır hale geldik. Bizleri birbirimizden koparan aletlere bağımlılık gelişti. Kimse kimsenin yüzüne bakmaz oldu. Yan yana gelsek bile, kafamız önde, cep telefonumuza bakarak, çevremizde neler olup bittiğinden habersiz yaşıyoruz. Birisinin bize ihtiyacı olduğunun farkında olamıyoruz.
Cumhuriyetin 100. Yıl Kutlamalarında, bir konserde, üç çocuğun yere oturup cep telefonlarında oyun oynamalarını bir süre izledim ve onlar adına üzüldüm çünkü aileleriyle birlikte konserin tadını çıkaramıyorlardı. Ayrışmanın, küçük bir toplum olan aile içine sızması, sorunun ciddiyetini gözler önüne seriyor. Çocuklarımızı yetiştirirken, ilk önce aile içinde birlik olmayı ve sosyalleşmeyi başarabilirsek, bunu dış dünyaya da aktarabiliriz diye düşünüyorum.
Sanal değil de, gerçek, samimi ve içten birlikteliklerle sosyalleşmeyi, birbirimizle keyifli sohbetler yapmayı özlemediniz mi?
Kafamızı cep telefonlarından yukarı kaldırıp, göz göze gelsek, birbirimize gülümseyip selam versek, zaman yaratıp birlikte keyifli anları yakalasak, çok iyi olmaz mı?
Ümit SAMUR