Nöbetçi Eczaneler
İNSAN… kelime kökeni olarak “ İns” kökünden gelir. Kökün anlamı ise “ Unutan “ demektir.
Farabi der ki “ Alem büyük bir insandır , insan küçük bir alemdir.” Hz. Ali der ki “ Sen kendini küçük bir cisim sanırsın ama en büyük alem sende gizlidir.”
Bu sözler insanı bu kadar kıymetli ve her şeye gücü yetebilecek varlık olarak tasvir ederken insan neden unutur? Neden unutandır?
Ben öyle akademik ağızla konuşamam ya da ansiklopedi kalemiyle kusursuz yazamam. Kendimce bir dilim kendimce kusurlu kalemim vardır. O yazar ben bakarım , ben bakarım sen okursun. Bu aciz kalem der ki; evet unutuyoruz çünkü hatırlamak için unutuyoruz. Biz Kal-u Belada verdiğimiz ahiti unutmuş ruhlarız. Her şeye gücü yeten rabbim bu kadar kadirken bize neden bu sözü unutturmuş? Herkes bir şeyleri anlamaya çalışırken bir şeylerin arayışı içindeyken verdiğimiz çaba tam da bu değil mi ? Ne olduğumuzu hatırlamak için veya yaşam amacımızın ne olduğunu bilmek için unutulan sözler.
Masivaya baktığımızda da durum aynı aslında . Öyle büyük acılar var ki dünya geçerde acın geçmez sanırsın. Göğüs kafesine büyük gelen kalbini ellerinin arasına alıp sarasın gelen , o kalbi merhametle sevmeye çalıştığın kayıplar vardır. Ama ya unutmasaydık. Ya sayılı son nefesimize kadar hücrelerimize kadar yaşasaydık o acıları unutamadan , geçiremeden. O göğsümüze sığmayan yüreğimizle biz sığar mıydık bu ağyar dünyaya. Yoook sığamazdık yaşayamazdık.
Zehiri zehir de yapan panzehir de yapan dozudur. Az verirsin şifa olur çok verirsin dert olur. Elimize öyle bir güç verilmiş ki ister çok kullan öldür ister az kullan yaşat. Acılarını , hüzünlerini , kayıplarını, yaşam gücünü…. İster yaşatırsın ister nefesini kesersin. Sen bilirsin Ey insan. Direnme. Unutmamak için direndikçe verdiğin her söz anlamını yitirir . İnsan olduğunu her daim hatırla . Hatırla ki ahitte sensin alem de …
“Unutmayasın…elindeki sırrı saklayamayana yeni sır vermez sırların sahibi “ İBN-UL ARABİ
