Dünyevî Düşler Bahçesi- III

”Pazar.” Sevinecek bir şeyler bulabilmişti sonunda. Boş küvetin içerisinde pek de rahat değildi ne bedeni ne de zihni. Bir şey eksik. Baş ucundaki dört kollu minik musluğa uzanıp bir hamlede sonuna kadar açıverdi. Akmaya başlayan suyun soğuk olacağını hiç düşünemeişti o an. Derin bir nefes alırken gözlerinin birden açılışını karşıdaki aynanın alt ucunda hissedemeden sadece izlemesi, bir sanat eserine saatlerce bakıp hiç bir şey hissedememesinden daha utanç verici gelecekti neredeyse. Boş küvet, su sesinin farklı yansımaları eşliğinde dolarken, dalga dalga ısınan suyun rahatlatmaya başladığı zihine inişi hiç bu kadar güzel olmamıştı.

Kendinle başlar,
Kendinde biter
Gitmek.
Varmanın bir türevi olarak evrilir
Zaman.
Kendisiyle.
Misafir bedenlerin
Hırsız nefesleridir.
Aldıkça çalar,
Bağırır sustukça.
Ve yaşadıkça ölür gerçekler.
Sahte bir sabaha uyanır benliğim.
Tutsak martıların çığlıkları içinde.
Bir gece yarısı olur zaman.
Zihinsel aktivitelerin orgazmında gezer
Düşlerim.
Kanatsız bir üveyik konar avuçlarıma,
Heyecanlanırım.
Yeryüzünden çok
Gökyüzünde yaşayanlar gelir aklıma.
İzafidir zaman.
Sonra
Gökyüzü olur konarım avuçlarıma,
Üveyiği kıskanıp.
Parmaksız
Bacaksız
Piyano bacaksız.
Salt gerçekliğe ayrılan düşüşlerin rüzgarı doldurur
Zihnimi.
Gecikmenin en kesif hali.
Gerçekleşmenin yok oluşu başlar
Diploit den haploit e geçme çabasındaki
Mayoz bölünen ilk hücrede.
İnsan
Üveyik
Zaman.
Öncesi,
Yaşa
Yara
Yama.

—-devamı gelecek—