Bir Şarkı

Büyük bir acelenin kucağında titreyen vücuduyla bakındı etrafına. Toz kaplı sararmış kare düğmeye basmak için uzattı parmağını. Yalnızlığını delecek bir sese ihtiyacı vardı acilen. Düğmenin içine giriş sesi yankılandı sadece. Gözlerini zorlayarak bakındı çevresine kare düğmenin. O bakınırken, plağın iğnesi hareket ediyordu sessizce. Dönmeye başladığını gördüğünde rahatladı. Hangi şarkının çalacağını bilmeden beklemeye başladı. İğnenin plağa oturduğu andaki cızırtısı ile derin bir nefes aldı. Sade bir gitarın ardından giren keman sesine eşlik eden bas gitar ile delindi sessizlik, huzurun hüznü içinde. Kedi kendine fısıldadı. “Olgunluk.” kendi kendine konuşmasının sonuna varmadan hücum etti kulaklarına kanun.

Yıllardır görmediği babasının cenazesi için gelmişti bu bilmediği eve. Salonun kalabalık hengâmesi, karşısındaki buzlu çift cama sahip olan eski ahşap kapı önünde sessizce sergileniyordu. Kulaklarında bilmediği o şarkı ile. Kapı usulca açıldı. Yüzünü hiç kaldırmadan gelen tanımadığı yaşlı bir adam şimdi yanında duruyordu. Elini hafifçe ve belli belirsiz bir şekilde omzuna koydu. “Çok severdi bu şarkıyı.” Çocukken babasının elinde ilk gördüğü günü hatırladı plakçaları. Bütün aile büyük bir heyecanla hep beraber kurmuşlardı. Tam ortasından kırmızı zig zag bir şerit geçen beyaz kazağına kadar hatırlıyordu ilk defa babasını. Ardından, çocukluk arkadaşı ile kaset doldurdukları zamana geçti zihni. O zamanlarda anılarında hiç olmayan babasını aradı uzunca bir müddet. Kaldırıp fırlatırken anılarını, yaşlı adamın sesini işitti. “39 yıldır arkadaştık.” Haksız bir utancın kucağında buldu kendini,nedensiz bir iç çekişle. Hiç tanımıyordu babasını. Neyi sever, neler yapmaktan hoşlanır, en çok hangi espriye güler, sinirlenince nasıl olur, oğlunu severken hangi cümleleri kullanır? Sorular yığını içinde boğulacakken yaşlı adamın sorusuna tutundu elleri. “Seni anlatmamı ister misin?” Sorunun kurtarıcı gücü altında eziliyordu şimdi.

Plak bitti. İğne kalkıp evine dönmeye başlamışken, çift olan buzlu camlı kapının teki hızla açıldı. Salona sığmayan taziyeler doluştu içeriye. Kalabalık arttıkça sessizlik de büyüdü. Yaşlı adamı aradı gözleri. Az önce yanındaydı. Sorusuna cevap verecekti. Kapıya doğru götürüldü bedeni, nazikçe. Kapı eşiğinde durmuş el sıkışıyordu şimdi, evden ayrılanlar ile. Yanındaki, hiç tanımadığı adama çevirdi gözlerini. “Plakta çalan hangi şarkıydı?”

Okan Batur