Beyaz Kiraz

Devasa bir bütün olarak üzerine çöken kararsızlığına eklenen muğlak ve delikli bir huzursuzlukla açtı gözlerini. Başının, girdap oluşturan ağrısı hücuma kalkmış bütün düşüncelerini bulandırıyordu. Usulca doğrulduğu yatağında oturmakla oturmamak arasında kalan bedenine omuz silkerek uzattı elini telefonuna. Sabahın alaca karanlığında açılan mavi ekran, bütün atmosferini alt üst etmişti odasının. Bakar bakmaz kapattı kendini alaca karanlığa. Ellerinden güç alarak ileriye doğru kalkarken hatırladı; çocukken bütün düşüşlerini. Gerçekliğin, geçmiş zaman çocukluk mutluluklarını amınsadı zihni. İlk defa hatırlanan bir anıydı bu. Gözleri kocaman olmuş, öylece ayakta dururken.

Yeni öğendiği bisikletiyle mahalledeki ilk kayboluşundaydı şu an. O büyük heyecan; çocuksu özgürlüğünün eşiğinden gülümsüyordu. Yanındaki dört arkadaşı, bisikletlerini kaldırıma devirmiş, bahçeli bir evin köşesindeki ağaçtan sarkan beyaz kirazları yiyordu.Bisikleti bırakırken gözleri ağaçta, koşmaya başlamıştı. Kiraz ağacının dallarına bir kaç adım kala, duvarın köşesinden ihtiyar bir adamın aniden kalktığını gördü. Kırmızı t shirt ünün önüne koyduğu taşları atmaya hazırlanıyordu. Arkadaşları koşmaya henüz başlamamıştı. Avazı çıktığı kadar bağırdı. “Kaçınnn.”

Bisikletlere binmeleri ve hızlanmaya başlamaları üç dört saniye sürmüştü. Kendisi de pedalı olabildiğince hızlı çevirdikten sonra vitesi 18 e almıştı. Her arkadaşı ayrı bir sokağa girdi, Kendisi dahil. Yavaşlamaya başladı. Ne de olsa artık kaçmışlardı. Bisikletini durdurduğu anda, kırmızı t shirt lünün kırmızı bir bisan ile kendisine son sürat yaklaştığını gördü. Bisitkete atladı, bir özgürlüğün saçlarından tutunurcasına. Pedala basamıyordu. Vites 18 de. Var gücüyle tek ayağına yüklenirken vitesi küçültmeyi başardı. Önünde ufak bir battı çıktı vardı. Hızlanarak oraya girdi. Çıkarken vitesi 1 e düşürüp hiç inmeden çıkmayı başardı. Bir kaç pedal sonrası hızlanmıştı iyice. Ardına baktı. Kimse yoktu.

Sokağına girdiğinde bütün arkadaşları onu bekler gibiydiler. Gülümsedi.”Atlattım.”

İçeriden anbesinin sesiyle irkildi. “Oğlum, bak baban beyaz kiraz almış,sen seversin diye.” Yüzündeki huzurun oluşumu, bütün girdapları yok edivermişti. İçeriye yöneldi. Tezgahta duran beyaz kirazları, başlıksız ve çekirdeği çıkarılmış halde gördü. Annesi sessizce konuştu. “Seninkileri ayırdım.”

Okan Batur