Üveyik

Çığlık çığlığa rüzgarlar,

Uçan kuşların yalancı özgürlüğünde.

Tanyeline rengini veriyor

Ağlayan çocukların gözyaşları.

Çemberi turlayan tüccarların

Sinsi gülüşleri ensemde.

Kesik kesik gökyüzü.

Çizgi çizgi huzurun uyuyuşunda.

Yobaz yeşilleri,

Ovanın.

Ve aklı delen bi çılgınlık.

Dünya düzeninin stabil

Sallantısı içerisinde.

Zihnim,

Damladı damlayacak, gözlerime.

Bir nefes daha alsam,

Dolacak bütün rüzgarlar ayakkabılarıma.

Uçamayacak kanatlıların tedirginliğinde

Gün.

Ve Paçavra güvercinleri,

Umudun eteğine tutunan.

Bir boşluk hali dünya

Hisleri olmayan.

Adımlar hızlandırırken zamanı,

Nefesler sabit.

Uslu gibi

Umarsız

Ve arsız.

Telifsiz düşünceler içerisinde insan.

Tekinsiz acabalar.

Bi sevsek,

Ah bi başlayabilsek

Bizden “yaşayan”ı olmayacak.

Geleceğin katli bu.

Geçmişin korkaklığıyla.

Ah çocuk!

Büyüsen de varsan yanıma.

“Ee bak ne oldu?”

Ömrüm çukurda

Ruhum toprakta

Gözlerim hala aç !

O bakışın ağır gelir de bana,

Savaşın içine doğan bir bebekle

Bekler bizi ölüm.

Rahat rahat nefes ala ala ölür

Ruhum.

Yaşayamayan çocukların cep hayallerinde.

Yaşamın kabul etmediği ölümlerin ipinde

asılı olan.

Yabani çiçeklerin çekiciliği.

Güven altındaki tutsak zihinlere inat,

Özgür yaşayan tekinsiz gün batımları güzelliği.

Kan dolan minik parmaklarından,

Umarsızlığın sahte medeniyetlerine.

Atlasam donacak kanım.

Düşsem ölecek düşüncelerim.

Atladım.

Kuş gagasından

Yeryüzü illetine.

Ve düştü geleceğimiz.

Kan toprak içindeki

Bütün ganimetlere

Ve evet !

Şahidim.

Sana, yapılan her şeye !

Savaşa, istismara, cinayete

Ve yaşama !

Şimdi söyle bana çocuk.

Ama ne olur gözlerimin içine bakma. “Bitti mi prensesin uykusu?”

Okan Batur