Konfor Alanı

“Dönülmez akşamın ufkundayım, vakit çok geç” şarkılarını söylerken “Artık umurumda değil, nasıl geçersen geç” diye mırıldanır olurdu. Dağlara tırmanma heyecanını hatırlayınca da dudak bükerdi kendine, eski yoldaşlarına bir de yeni yetmelere… İşte tam da bu, alıştığını bırakamamak, moda tabirle konfor alanı… Oysa sığmıyorsun işte o kozaya. Dışarısı güvenli değil elbette. Rüzgârı, yağmuru, kışı, sıcağı, börtü böceği, ilacı zehri var. Ama belirlenen bir ömür de var hepsine. Geçecek, zor gün de güzel gün de. Ve ne yazılmışsa bahtına o kadarı düşecek önüne. Böylece kimi yirmi beşinde tadar acıyı kimi elli beşinde. Hangisi daha şanslıdır?. Her şey bitecek, bir hesap günü var diye düşünürsen bir an önce diğer etaba geçelim diye oyunun bitmesini beklersin. Bu gerçeği ne kadar çabuk öğrenirsen boş işlere bulaşmaz önüne bakarsın. Ne kadar geç fark edersen o kadar az zamanın kalır ve kayıplara üzülerek yaşarsın. Mantığa uygun olan bu düşüncedir elbette ama bir de her yaşın ayrı farkındalığı olması gerekirken hızlı etap atlamak, yirmilerde kırkların hissiyatını taşımak gerçekten idrak aşamasında yol aldırır mı? Tünelin içinden geçenle, dağ havasını soluyarak kazasız belasız denizin kenarına varan aynı güçte kalır mı? Bu sorular önemli.