Nöbetçi Eczaneler
Kendi müziğini dahi seçememek zordu… Daha ne yalnızlıklar, mecburi istikametler, diken üstünde ilerleyişler, bekleyişler vardı. Işığı rüyada bari görme ümidi ile gözleri kapayış, uykuyla oynanan yakalamak sonrası her nasılsa uğrayan bir iç geçmeden uyanırken kâbusların kalbe bıraktığı ağırlık… Her şey o gün başladı. Hani insanın dağların kabul etmediği yükü sırtlandığı vakit. Ardından dağları delme modası. İlerliyordu yol, zaman, insan. Hız sabitlenmiş olduğundan duruyor gibi geliyordu içindekine. Elbet bir gün bitecekti, yol, ömür, gurbet, kış, acı veren her ne varsa. Büyümek toprakta çiçek açmak, açtırmaktır… “Dönülmez akşamın ufkundayım, vakit çok geç” şarkılarını söylerken “Artık umurumda değil, nasıl geçersen geç” diye mırıldanır olurdu. Sonra şarkılar… Artık demir almak zamanı gelmişse diye söylenirdi kederle. Vakti geldiyse veda etmeli her şeye. “Koza gibi burası. Hem bitsin istiyorum hem de buradan hiç ayrılmamak.” İşte tam da bu, alıştığını bırakamamak, moda tabirle konfor alanı. Oysa sığmıyorsun işte o kozaya. Gün geldi. Çıkmak zorundasın. Ya kanatlanacak ya öleceksin. Değişimin bedeli var ne de olsa. Dışarısı güvenli değil elbette. Rüzgârı, yağmuru, kışı, sıcağı, börtü böceği, ilacı zehri var. Ama belirlenen bir ömür de var hepsine. Mecburen biçilen süreye riayet edeceksin.
…
