Düşünmek

“Düşünme, düşünce, düşün…” ya yapamadığım bir sürü kelime grubu bunlar. Arkadaş ortamlarımda kafamı yastığa koyar koymaz direk uyuduğumu anlattığımda, o kocaman şaşkın bakan gözler… Görmelisiniz! O an tam da o an zaten gözünüzün önünde boş bir bidon evet evet tam da boş bir bidon canlanıyor. Tabi ben bunu canlandırırken ki bu bile bazen zor oluyor. Oturacağım, bakışları yorumlayacağım bunla da kalmayacak boş bir bidon bilemiyorum damacana da olabilir… Gözümün önüne gelecek. Ben bu durumdayken tabii ki muhabbet devam ediyor. Sonuçta dost meclisi deniyor. İllaki konuşulmalı… O ne yapıyor uyurken? Kaç tur düşünüyorlar? Birbirlerinin düşüncelerini beğeniyorlar ya da beğenmiyorlar. Oturup bunlar anlatılıyor falan filan. Yok tüm sohbet boyunca yok… Hiçbir şey yok… O düşünce kısmı kocaman bir boşluk. Bir gün dedim ki ben de bir şeyler düşünmeliyim sonuçta bir beyin var. Yani inşallah oradasındır Sayın Beyinciğim. Sonuçta benim beynim de bir şeyler yapabilir ama işte bir uzay gibi beynim. Evren diyemiyorum çünkü içinde galaksiler gibi bir şey olduğunu hissedemiyorum. Neyse dedim ki bir sorun var.