Nöbetçi Eczaneler
Yola çıkmak, yolculuk etmek ve kendini bulmakla ilgili başka güzel bir kitap derledim.
Stefan Zweig / Satranç: Oyunların şahı olan bu oyunun, zihinsel anlamda neler yarattığına dair hiç kafa yordunuz mu bilmiyorum. Ama tesadüf kavramıyla hiçbir alakası olmayan satrançta, insanın kendisine karşı oynamak istemesinin mantıksal açıdan saçmalık olduğunu anlamak için çok da kafa yormaya gerek yok. Aslında satrancın cazibesi, stratejisinin her beyinde farklı biçimde gelişmesinden kaynaklanır. Bu ruhsal savaşta siyah, beyazın o an hangi hamleleri yapacağını bilemez ve sürekli tahmin etmeye, kaçış yolları bulmaya çalışır; bu esnada da beyaz taş, siyahın niyetini anlamaya ve hamlesini savuşturmaya çalışır. Aynı kişi hem siyahı hem de beyazı oynarsa o kişinin beyni hem her şeyi bilmek hem de bilmemek durumundadır, bu büyük bir çelişkidir; beyaz olarak oynarken bir dakika önce siyah olarak hedeflediği şeyi zihninden silmelidir. Bilincin ikiye bölündüğü bu iki kişilik düşünme şeklinde, beyin tıpkı bir cihazda olduğu gibi açılıp kapanmak ister; yani satrançta kendine karşı oynamak, kendi gölgenin üstünden atlamak gibi bir çelişkidir. Sözün kısası, bu imkânsızlığı, bu saçmalığı çaresizlik içinde aylarca denedim. Ancak aklımı kaçırmamak ve delirmemek için başka şansım yoktu. İçinde bulunduğum korkunç durum nedeniyle hiçliğin beni etkilemesindense kendimi siyah ve beyaza bölmeyi denemek zorundaydım.
