İnecek Var! – II

Dünkü yazının devamı…

…

Böyle bir şey İngiltere’de olabilir mi diye düşündüm, evet, olabilir ama o kadar kaydadeğer bir şey olarak görülür ki haberlere çıkar, spikerler nazik insanlara övgüler yağdırır. Burada sadece sıradan bir şey, tıpkı minibüslerin her an her yere gitmesi gibi.

Benim yaşadığım yerde de otobüslerde yaşlı hanımlara yer vermek âdettendir ama burada yolcular arasında kimin nereye oturacağı konusu âdeta Nuh’un gemisine biniş önceliği kadar dikkat ve hesaplama gerektiren bir mesele. Erkekler kadınlara yer veriyor, çiftlerin yan yana oturabilmesi için yer değiştiriliyor, bebekli kadınlar da öncelikli, yanında ergen oğlu olan kadınlarsa bazı kafa karışıklıklarına yol açıyor gibi. Orta yaşlı erkeklerin, “Tamam, çocuk ama maşallah sağlığı, gücü kuvveti yerinde, buraya oturmak benim hakkım,” diye düşündüğü bakışlarından anlaşılıyor. Görme engelli biri mi bindi, derhal oturmalı, kolu alçıda biri mi var, gel otur. Tek gözü bantlı bir adam binince eh, görebiliyor değil mi, illa da oturmasına gerek yok.

Bütün bu itinalı hesaplar insanı mahcup ediyor doğrusu, her zaman uyanık olmak, her zaman diğerlerini gözetmek zorundasınız. Arada sırada genç bir kadının sunulan yere oturmayı reddettiği de oluyor, “Ayakta durabilirim, kimseye muhtaç değilim,” mesajını  açıkça görebiliyorsunuz.

Yolcuların zihninde bir oturma önceliği sırası var sanki. Bak, sen dördüncü sıradasın, bense yedinci, o yüzden koltuğu bana ikram etmek için ısrarı bırak da otur şuraya. Bu mesajı alan kişi de geçip oturuyor elbette.