Nöbetçi Eczaneler
İnsan türü iki kola ayrılıyor: Kadın ve erkek.
Bunlardan bir tanesi bir türlü ne kendine sahip çıkabiliyor ne de vücut parçalarına.
Öyle dünkü mesele falan değil, var oluşundan bu yana böyle bu durum.
İster yaratılış ister evrim açısından başlangıçla ilgili bir fikriniz olsun, değişmiyor bu mukayyet olamama hali.
İnsan türünün erkeği kendine malik değil.
Olamıyor.
Eğitimle falan biraz daha iyiye gider diye düşünüyorsunuz, olmuyor.
(Sözün burasında kendisini bu güruhtan içtenlikle sıyırmayı başarmış herkesi tenzih ediyorum.)
Hatta bazı erkeklerde bu eğitim işi, zihninin çamurunu başka formlarda dışarıya kusması için vesile oluyor.
Kimi bir türlü hâkim olamadığı cinsel dürtülerini bastırmak için canlı-cansız tüm nesneleri örtmeye çabalıyor; kimi alıyor eline kalemi içini kusuyor.
Damacanaya, parktaki banka, ördeğe, eşeğe, tesettürlü tesettürsüz her kılık ve kıyafetten kadına, çocuğa-yaşlıya, gücü yetene yetmeyene saldırıyor.
Psikolog ve sosyologlar elbet çözüm yolları öneriyorlardır toplumca aklımızı kaçırmamamız için ama bilmem gerçekten bir çare bulunabilir mi?
Ne cezalar, ne eğitimler, ne tedbirler fayda etmiyor. (Cezaların uygulanmamasını ya da yetersiz uygulanmasını tartışmıyorum bile.)
Ben çözüm yolu bulamıyorum (Öjenik sayılabilecekler haricinde).
Bulan varsa, lütfen yazsın.
