Gerçeğimi Kirletme

Efsaneye göre Gerçek ve Yalan bir gün buluşurlar. Yalan doğruyu söyler ve “Bugün hava çok güzel” der.

Gerçek etrafına bakar ve gözlerini gökyüzüne kaldırır. Gün gerçekten çok güzeldir.

Bir kuyunun önüne gelene kadar birlikte çok zaman geçirirler.

Yalan tekrar doğruyu söyler ve “Su çok güzel, birlikte banyo yapalım!” der.

Gerçek, bir kez daha şüpheci bir şekilde suya dokunur. Su gerçekten çok güzeldir.

Soyunur ve yüzmeye başlarlar birlikte. Yalan bir anda sudan çıkar, gerçeğin kıyafetlerini giyerek kaçar ve kayıplara karışır.

Kızgın Gerçek kuyudan çıkar, yalanı bulmak ve kıyafetlerini geri almak için her yeri aramaya başlar.

Dünyada çıplak gerçeği görenler onu hor görür ve öfkeyle bakarlar ona.

Zavallı gerçek kuyuya geri döner ve sonsuza dek ortadan kaybolur.

Bu kıssadan bize kalan gerçeğimizin, iyiliklerimizin ne kadar emilebilir duygular olduğu. Kimine göre iyilik, sessizlik, merhamet onu o kadar rahatsız eden duygulardır ki çalmak için elinde gelen her çirkinliği yapar. Bir iyilik için on çirkinliğini verir. Ve bunu karlı bir alışveriş sanır. Sanmak… Kendini en iyi çirkin sanmak. Büyük aldanmak. İyilik önce sallanır, üzülür ama gerçeğin özündeki iyilik ise yoluna devam eder. Ama sananlar ömürlerinin son nefesine kadar hırsızlıkla gök kubbenin altında bekler. Dokunulan her güzelliğin onun servetinden eksilttiğini bilmeden dokunur tüm gerceklere hadsizce. Ne zaman fark edeceği bilinmeyen bir yolda ömrünün heybesini asla dolduramaz.

Elçin Durmaz