Nöbetçi Eczaneler
Gözlerimi kapadığımda, o eski ahşap kapının gıcırtısını hala duyabiliyorum. O kapı, evimizin girişindeki sıcaklığıyla bizi her zaman karşılardı. Ahşabın o derin kokusu, çocukluğumu hatırlatır bana. O kapının ardında saklı olan anılar, şimdi bile gülümsememe neden olur. Anahtarlarımız da özeldi. Her anahtar, bir hikâyenin anahtarı gibiydi. Minik metal parçalarıyla işlenmişti, zamanla yıpranmış ama hala işlevini yerine getiriyordu. Anahtar deliğine sığdırdığımızda, o tatlı tıkırtıyı duyardık ve evin içine adım atardık. O günlerde anahtarlar daha büyük bir anlam taşırdı. Onlar, güvenin sembolüydü. Kapının kilidini açmak, evin içine girerken bir nevi kabul edilme ritüeli gibiydi. Anahtarımız cebimizdeyken, içimizde huzur vardı çünkü orası bizim evimizdi. Şimdi modern teknolojiyle donatılmış kapılar ve elektronik kilitler var. Artık ahşap kapılar yerini sağlam metal kapılara bıraktı. Anahtarlarımızın yerini akıllı kartlar ve şifreler aldı. Ama ben hala o eski ahşap kapının ve anahtarlarının nostaljik çağrısını duyarım. Belki de o zamanlar her şey daha masumdu. Anahtarlarımızla kapılarımızı açtığımızda, sadece eve değil, içimize de girmiştik. O anahtarlar, sadece kapıları açmak için değil, aynı zamanda anılarımızı ve sevdiklerimizi korumak için de kullanılan sihirli araçlardı. Eski ahşap kapılar ve anahtarlar, sadece birer nesne değildi. Onlar, yaşadığımız yerin bir parçasıydı. Onlar, güvenin ve sıcaklığın sembolüydü. Ve belki de en önemlisi, o anahtarlarla açtığımız kapılar, bize evimizin içindeki sevgiyi ve huzuru hatırlatırdı. Şimdi bile, o eski ahşap kapının gıcırtısını duyabiliyorum. Ve her seferinde, içimde bir parça o eski günlerin sıcaklığını hissediyorum.
Elçin Durmaz