Aşama

Titreyen bedenini kollarından başka saracak hiç bir nesne bulamadı etrafında. Çıplaklığına utanan aklı, bedeninden kendini saklayamıyordu bu izâfiyetin içinde. Belirsiz aralıklarla yüzüne vuran ışık hüzmelerinin gayri ihtiyâri aydınlattığı çevresine bakınacak gücü çok sonraları alabildi gözlerine. Yol kenarına varana kadar kaç adım attığını, ne kadar zaman geçtiğini düşünerek daldı lahzalar arasına.

Bilincin o ışıklı gelgitleri arasındaydı gerçeği. Değişimin istemsiz bir arzusu olarak geçti zaman gerçeğe…

Yıldızları görebildiği bir anda açtı gözlerini. Okyanusun ortasında, görebileceği bütün ışıltıların huzuru altındaydı şu an. Sakin denizin sessiz bir dalgasına binmiş, semayı dolaşıyordu gözleri. Gözlerinin çerçevesine giren samanyolunun ilerleyişini izlerken dalıverdi, en derin okyanus zihnine.

Yaşananın; zihnindeki bir an mı yoksa gerçek bir düzlemde yaşanan anılar mı olduğunu düşünürken dönüverdi geri, herhangi birine. Belirsiz zaman aralıklarıyla aydınlanan yüzündeki gözleri, bir sabitlikle çıktı gerçeğe.

Yol kenarında duran bir araba, sarı ve kare farlarını yüzüne dikmiş duruyordu. Kendisine yaklaşan iki silütetin şaşkın ve aceleci tavırlarını izliyordu. Omuzuna dokunan elin ağırlığı altında duyabildi seslendiğini. “İyi misin?”  sorunun basitliğine ters düşen yükü, anlam kazanmaya başlıyordu. “Üşüyorum!”

Mor bir hırkaya sarılmış bedeni ve eski bir montla kapanmış omuzlarının görseli ile buldu kendini, arabanın arka koltuğunda.

Çalışan arabanın ileri atılmasıyla birlikte yasladı başını; uykunun eşiğindeki, ayakları kayan zihnine. Gözlerini açtığında mavi kırmızı ışıkların ritmik sırasını gördü. Bu sefer ayrılamıyordu gerçekliğinden. Umutsuzca mırıldandı “Deliriyorum!”

Okan Batur