Düşüş

Her zamanki standart telefon sesiyle bakındı ekrana. Bir an durakladı. Kırmızı ile yeşil arasında. O düşünürken eli basıverdi kırmızıya. İşteydi. Çok işi vardı. Tam cebine sokarken telefonu, aynı ses yankılandı kulaklarında. Arayan aynı kişiydi. Üstüste aramazdı ihtiyacı olmasa. Son zamanlarda hissettiği tuhaf duygu kapladı içini. Derin bir nefes aldı. Yeşili ittirdi kenara. Daha kulağına götürmeden duyduğu ses ile kaskatı kaldı bedeni. Ağlan sesin iki kelimesi yetti aklındakilerin koca bir gökdelen gibi yıkımına. Kızım, baban! Değil ayakları, Gözleri bile hareket edemedi molozların altında. İçin içinden çok hüngür hüngür gelen sese bir karşılık veremedi zihni. Yere ilk düşen telefon oldu. Eliyse hala kulağındaydı. Kırpmadığı gözleri nehir olarak akıyordu çenesinden. Eli kulağında dizleri bükülmeden yıkıldı sol taraftaki sıvasız duvara. Zihni o an, yaşadığı çocuklukta yaşayamadığı babasına uzandı. Gözlerine, o ağırlığa, o rençberliğe, o çınara dokundu elleri. Ankara’nın ayaz bir sabahında sisler içinde giden, giderken paltosunun yakalarını kaldırıp boynuna çeken o adamı gördü gözleri. 7 yaşındaydı. Bir binanın 6. Katındaki penceresinde, Arkasından bağıra bağıra ağladığı adamın köşeyi dönüp kayboluş anını tekrar tekrar oynattı zihni. O günden sonra 5 sene görmemişti hiç. Kardeşinin televizyonda gördüğü bıyıklı esmer adamlara baba baba diyerek ağladığı 11 yaşına uzandı hisleri. Dizlerinin parlak zemine değmesi ile kulağının yanından düşen sağ kolu, su kenarında vurulan rahvan bir atın yere düşerkenki son anını hatırlattı gerçeğe. Zihnindeki yoğunluğun anlık sıçramaları arasında kalan aklı, beyaz iflas bayrağını sallıyordu beynine. Burnunun üzerine kapaklanırken dizlerinden öne doğru, geçen zaman dilimini en uzun anı olarak yaşadı. Aynı anda Depara kalkıp gelen pişmanlıkların keşkelerin ve yaşanmamışlıkların altında kalan gözleri kapanırken tuttuğu nefesi verebildi bedeni, gayrı ihtiyari de olsa. Kapanan gözlerinin düşler içinde parlayarak açılmasıyla geçiverdi ârafa.