Zamangara

Zaman alır insanın kendi içine dönmesi. Doğduğu andan başlar yalnızlığı. Her şeyi bulur kaybeder de bi kendini yakalayamaz, sigara dumanları arasında. O uzun yolda, sigaranın üzerinde kalır ruhu. O yüzden çeker insanoğlu sigarasını derin derin. Yolu kısaltmak, yani sigarayı küle döndürmek ister. Ve yapar da. Yapar ama yaptıktan sonra anlar ki o sigarada değil sigarayı içerken harcadığı zamanda bulur kendini. Zaman tam bir izafiyettir insanoğlu için. Ne gariptir ki hep zamanı suçlarlar. Kimse kendinde aramaz kendini. Bi nesnede bi inanışta ya da bi kalpte koşturur nefesi kesilene kadar elindeki zaman feneriyle. Sonra fener zayıflar, zaman azalır, azalır ama o an bile kendini düşünür insanoğlu. Lakin aradığı kendini değil. Sonra söner zaman feneri. Bi şarkı çalar içli içli. Biter sigara dayanır da filtresine. Ve bakar, kendinden çıkan dumanın tükenirce özgürleşmesine

İzafî

Mavi panjurlu ön bahçemde bıraktım çocukluk hayallerimin elini. Bütün kırık zamanlar, en kuytusunda mimiksiz yüzümün. Sonra şehirler doldu içime. Beton beton. Yalancı bitkileriyle. Boşuna değildi, bütün devletlerin kışı sevmesi ve bütün evlerin en mükemmel hatasıydı baba. Bir bir kestiğim çiçekler döküldü yeryüzüne. Kelimelerin sayısız manâsı değdi de yüzüme, bi ünlem çıkmadı gözlerimden sözlerine. Ben biraz en üzgün baharatlara fena meyilli. Mümkünse haşhaş. Ben iyiyim de kalbim delik. Ben iyiyim de burası doğru. Nereye gitsem ben dik gölgem kamburdu bu dünyada. Bu yüzden herşeyin tam ortasını konuşmalıyız galiba. Karmakarışık yazışım dalgalardan değil, benliğimden. Affeyle. Kalbinde dünya lekesi taşıyan bir çocuktu hayat.