Aile gerekli midir?

Sadece bazı anlar için yaşayanlardan mısınız yoksa bütünü görerek yola çıkmayı sevenlerden mi? Doğru yanlış düşünmeden sorun kendinize.  Anların farkındalığı sizi memnun edebilir bütünü görmek ise güvende tutar değil mi? Karar vermesi oldukça zor.

Dünya yoluna çıkarken seçtiğimiz ebeveynler, ilk olarak ergenlikte diye düşünsek de bence daha doğarken sorgulatmaya başlıyor. İlk gözlerimizi açtığımız anlara gittiğimizde sadece harika bir prenses ya da prens olarak dünyaya geldim diye düşünen birine henüz rastlamadım. Hepimizde bir sorgu bir hedef…  Aile yükleri, soy karmaları derken yaşlı geliyoruz dünyaya. Bir de doğarken verdiğimiz kararlar var. Annemi korumalıyım, babam çok eziliyor yanında durmalıyım, bu aileye bir arabulucu lazım ben bu aileye göz kulak olmalıyım derken ferdiyet duygusundan yoksun hayatlar yaşıyoruz. Hepimiz için farklı dönüm noktaları var. Kendimiz için yaşamaya dönüş şu yaşta olur demek zor. Bir ani olay ya da farkındalık anı yaşadığımızda kendi hayatımızda aydınlanma başlıyor diyebiliriz. Ailelerimizle ilgili bilinçli sorgularımız kendi hayat hedeflerimiz oturmaya başladığında yerli yerine oturuyor. Bir nokta var ki bilinçli sevgi taleplerimiz ya da bana bu deneyimi neden verdiniz diye düşünmeye başlıyoruz. Birde aynı aileye ait olduğunuz kardeşler var tabi. Onlarında kendi sorguları var. Çok iç içe ve karmaşık bir ilişki ağı. Burada anlamak için yola çıkan kazanır. Hepimiz zaman zaman sorgularız aile gerekli midir diye. Bana ne verdiler diye isyan ederiz. Öncelikle şu bilinçaltının dram yaratma huyunu bir kenara bırakalım. Evet, yaşadık ve çok ağırdı ama neden? Bir bilinçli farkındalık ile geliyoruz bu dünyaya. Alacaklarımız çok net. Ancak dünya deneyiminde tercihlerde işin içine girince bir karmaşıklaşıyor. Bir deneyimi nasıl alacağımızı aile geçmişimiz, soy karmalarımız belirlerken, deneyim almaya geldiğimiz ailenin her ferdinin de geçmiş deneyimlerle dolu bir yolu olduğunu unutmayalım.

Babam beni hiç sevmedi. Hiç yoktu ki hayatımda. Hep sessizce oturan bir adamdı. İşten eve evden işe annemlede hiç konuşmazdı. Ben onu hiç tanımadım demiş olan bir danışmanımın babasının hayatına baktığımızda, gördük ki şiddet dolu bir aileden geliyor. Kendini ifade edememiş ve hep baskı görmüş. Bu döngüsü için seçimi atalarından gelen mücadele ederek kazanma erdemini çocuklarına sessiz kalarak vermeyi seçmiş. Ona verilen deneyim tam tersi olsa da babalık seçimine farklı bakmış. Şiddet göstermemek için geride durmayı seçtiğini gördüğümüzde sevginin başka bir hali ile tanıştık diyebilirim.

Hepimizin hayatları kendine özgü ve bir tek yaşam şekli bir tek doğru yok. Evet aile gereklidir. Çünkü deneyimi serbestçe kabulle bir tek oradan alıyoruz. Aile, bazen güven duygusunu verir bazende güveni nasıl dengelememiz gerektiğini öğretir. En saf duygularla kalbimizi serbestçe açabildiğimiz yerde ancak deneyimler serbestçe akar. İnsan ilişkilerinde ne yapmamız ve ne yapmamamız gerektiğini orada öğreniriz. Israrla kendimizi ve insanları anlamak için döndüğümüz yerdir aile. Acıya da en kolay orada kabul veririz. Her günün sonunda hep öğreniriz.

Bu yolu aydınlatabilmek ve kendimizi anlayabilmek için evet aile gereklidir.

BANU KAPIKIRAN