Yazmak

Her şey çok kaotik geldiğinde, kendimi parçalanmış, dağılmış hissettiğimde mesela bir balkonda otururken telefonumdaki notlar bölümüne yazmıştım. Sayfalarca yazı yazdım iki başparmağımla. O minik telefon ekranı bana ihtiyacım olan korunmalı alanı sundu. Defterim, bilgisayarım fazla büyüktü. Ben dağınıktım. Ufak bir alana sıkıştırınca yazabildim. Sonra başka bir gün hatırlıyorum, bir kafede oturmuş, kahvemi ısmarlamış, yazmaya çalışıyordum. Çalışıyordum çünkü başaramadım. Elim kasılıyor, yazım titrek ve düzensizdi. Ama yazmam gereken bir şeyler vardı. Elime düşman olmayı bırakınca anladım ihtiyacımı, deftere yazım akmaya başladı. Şimdi konu değişti aslında. Başımı kaldırıp şu ilk satıra baktım ve nereden başlayacağım sorusuna yanıt yazarken nasıl yazacağıma dönmüş mesele. Yazı böyledir. Biz yine de dönelim ilk meseleye. Dediğim gibi olduğun yerden başlayacaksın. Masadaki tuzluğu anlatarak başlayabilirsin, sokaktan geçen birini tarif ederek, akşama ne yiyeceğini düşünerek yazabilirsin. Ne işime yarayacak diye sorma. Yarıyor, güven bana. Ofiste, bir masanın başında oturmaktan daraldın mı? Bir köyde yaşamayı mı hayal ediyorsun? Bunu gerçekleştiren ya da gerçekleştiremeyen birini yaz. Hiçbir şey gelmiyor mu aklına… Yazmak akıldan geçip gelmez, o mideden ve kalpten gelir. Sen şimdi otur ve midendeki o sancıyı yaz, kalbindeki sızıyı yaz, içinde anlatılmak için bağıran o hikâyeyi yaz.