Yalnız Yol-2

…

Gün olur yolun sonu gözükür. Gariptir. Önce şaşırır, anlam veremez ama yol biter. Tekrardan aklına hayatının amacı gelir. Gelmesiyle beraber yaratılış amacını gerçekleştirmesi bir olur. O artık tamamlanmıştır. Vazifesini bitirmiştir. Hediyeler sunulur kendisine. Büyük bir hürmetle kabul eder ama bir boşluğun içine düşmüştür artık. “Ne yani artık yürüyecek yol mu kalmadı?” derken başlar tekrar yürümeye. Ancak bu sefer yolun sonu olmadan tamamlanmışlık, iddiasızlık, dinginlik ve büyük daim bir huzur ile yürür. Pardon yanlış söyledim. Tekrardan yola çıkar dedim ama tam doğru değil. O artık yolcu değil, yolun kendisi olmuştur. Yol olmuştur. Artık attığı her adım yol olur. Onun ayak izleri, geçtiği ovalar, dağlar, nehirler başkası için yol olur. Her geçen gün kalabalıklaşan yeni yeni yolcular yürür arkasından. Ancak onun için hiçbir şeyin önemi kalmamıştır artık. Kalabalığın ve başkasının ne düşündüğünün önemi bile. Zincirlerini kırmış bir güvercin gibi uçar gider. O kendi zevkindedir ve sonsuza kadar kendi zevkinde yürümeye devam eder.