Nöbetçi Eczaneler
6 Şubat depremlerinde kaç çocuğun sahipsiz kaldığını bilmiyoruz.
Aileler, sosyal medyada paylaştıkları ve enkaz bölgelerine astıkları ilanlarla; depremden sonra bir daha haber alamadıkları çocuklarını arıyorlar.
Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı, “Deprem bölgesinde şu ana kadar ailelerine ulaşılamayan refakatsiz çocuklar konusunda tek yetkili kurum Bakanlığımızdır” diyor.
Fakat bu sahipsiz çocuklardan bazılarının bir tarikat merkezinde veya deprem bölgesinden yüzlerce km uzaktaki bir tarikat üyesinin evinde bulunuyor.
Sahipsiz çocukları Tarikat şeyhleriyle birlikte tekbir getirirken görüyoruz.
Buna ilişkin videoları basında ve sosyal medyada izliyoruz.
Bazı haberlere göre sahipsiz bin yüz çocuk Menzil Tarikatı’nın insafına bırakılmış. Buhara Evleri adı verilen tarikat merkezinde tutuluyor.
Anayasamızın “Ailenin korunması ve çocuk hakları” başlıklı 41. maddesi, “Devlet, her türlü istismara ve şiddete karşı çocukları koruyucu tedbirleri alır” denilmektedir.
Oysa devlet bu görevini cemaatlere, tarikatlara, onların kurduğu dernek ve vakıflara devretmiş.
Bu çocuklardan çoğu okul çağında ve görünen o ki; hiçbiri okula gönderilmiyor.
Dahası ilkokul çağında bile olmayanlar dahil, soyut düşünme yetisi henüz gelişmemiş çocuklara şeyhin mucizelerinden bahsediliyor, hurafeler ve cihat anlatılıyor.
Depremin Allah’ın bir gazabı olduğu, küfre karışanların öldüğü, kendilerinin ise şeyhin kerametiyle hayatta kaldığı vazediliyor.
Bunu dinleyen çocuklar anne babalarının da küfre karışmış olduğunu ve ölümü hak ettiğini düşünüyor. Sahipsiz kalan çocuklar, böylece depremin üzerine ikinci bir travma yaşıyor.
Bu tür durumlarda çocuklara uygun travma sonrası stres eğitimlerinin ve rehabilitasyon faaliyetlerinin devlet tarafından organize edilmesi, uzmanlarca verilmesi gerekir.
Depremin bu kayıp çocuklarının tarikat ve cemaatlerin elinde bir kez daha kaybolmasının önüne geçilmezse, yarın en az deprem kadar büyük travmaları toplum olarak yaşayacağız.
