Yalnız Yol

Yıllar geçer bu yolda, uzun uzun bitmek bilmeyen yıllar… Yolcu bu yolda çok ama çok yıpranır. Yolda binbir türlü diken ayağını yaralar, yolsuzu arkadaş edinir. Bazısı pes eder, geri döner. Ne yazık! Bazıları ise kararlıdır. Belki yolda düzgün yürümeyi beceremez, çok geriden gelir, bitmek bilmeyen hatalar yapar. Ancak bu yolda başarılı olmak veya olmamak ya da hızlı veya yavaş yürümek önemli değildir ki zaten. Önemli olan istikrar ve sadık olabilmektir. Çoğu da burada kaybeder zaten. Ancak hangi rüzgâr eserse essin, ayakları kan ter içinde de kalsın bu yolda daima yürüyenler hep bulunur. İşte bu insanlar öyle yıpranır, öyle yorulur ki artık yavaş yavaş uyuşmaya başlar. Acılardan uyuşmaya… Her şeyi unutur bu yolcu. Her şeyi! Hatta yola çıkma sebebi olan yaratılış amacını bile… Onun için öyle bir hal alır ki yolun getirdiği tüm acı, sıkıntı, mutluluk ve sevinci bile hissetmemeye başlar. Yalnız yol kalmıştır onun için. Yalnız yol… O sadece yolunun yolcusudur artık. Hedefe varmak için çıktığı bu yolda, şimdi yolun bitmesinden korkar. Yolun kendisine aşık olmuştur o. Herkes onun için üzülürken aslında artık onun gözleri çok farklı bakmaya başlamıştır.

…