Kendi Cehennemimiz  

Beklenen kış geldi. Bir süre önce soğuk sandığımız havanın meğer hiç soğuk olmadığını bir kez daha anladık. Her yer buz her yer bembeyaz. insanoğlu bir önceki kışı çabuk unutuyor her mevsimi balık hafızasıyla unuttuğu gibi. Ama çocukluğumdaki kışları hiç unutmuyorum.  O zamanlar her yer yüksek bina olmadığı için kerpiç tek katlı evlerin çatılarından sarkan buz sarkıtlarının altından başımızı eğerek geçmek zorunda kalırdık. Bahçelerdeki tulumbalar veya çeşmeler belli bir süre asla su akıtmazdı. O kadar soğuk o kadar ayaz olurdu. Ve bu bahsettiğim kış ayı Kasım ayında başlardı.  Ama biz bugün yağan kara seviniyoruz ama aylardan Şubat. Her geçen zaman kışı beklemek gittikçe zorlaşıyor. Gelmiyor. Gelemiyor. Patlamayı bekleyen irin gibi şişiyor, ağrıyor zonkluyor ama yağamıyor. Hepimizin diline pelesenk olan “İklim Değişikliği” krizine takılıyor. Peki, biz insanlar hangi yüzle kış gelince seviniyoruz ki. Zaten yaşlanan Dünya’nın omuzlarına bin kat yükü koyan biz değil miyiz? Önce havasından başladık. O bize oksijen verdi biz ona egzoz. Bir haneye 3 araba aldık ve adına ihtiyaç dedik. Dünyanın bağıra bağıra etmeyin o bana lüks dediği şeye biz ihtiyaç dedik. Gökyüzünü maviden griye boyadık. Sonra sıra geldi yeşile. Maviden sonra yeşil battı bir tarafımıza. Yıkın dedik ormanları koyun madenleri, binaları, otelleri. Koyamayınca yaktık ve kırmızıya boyadık cayır cayır seyretmek zorunda kaldık. Başka türlü zengin olamazdık yeşil insanı zengin mi eder. Boyadık yeşili de griye. Tek kalan mavi denizlerdi. Dünyanın 3 de 2 si su diye rahatsız olduk. Attık suya ne varsa. Çöpünden atıklara kadar her şeyi. Ve boyadık denizleri de oksijensizliğe. Ve şimdi kış şubat ayında geliyor diye endişe ediyoruz. dualara çıkıyoruz bir damla yağmur için. İnançlarımızı sorguluyoruz ve kendimize asla sormuyoruz ben ne yapıyorum diye. İnsanoğlu bu işin neresinde farkında bile değiliz. İklim değişikliğine teslim olmuş gelecek kaygımızı kucaklayıp oturuyoruz. Sanırım bu dünyanın başına gelen en kötü şey biziz. Bir söz var ya nasıl da haykırıyor yüzümüze “Belki de Dünya başka bir gezegenin cehennemidir.”