Nöbetçi Eczaneler
Müzik… Duygu ve düşünceleri uyumlu seslerle anlatma sanatı. Hayatım boyunca her müzik türünü sevdim ve dinledim. Hiç birini diğerinden ayırmadım. Nasıl insanı dil, din, ırk olarak ayırmadıysam bu ihaneti müziğe de yapmadım. Çünkü duyguyu anlatmaktan başka günahı yoktu ki her notanın. Neşeyi, hüznü, isyanı kalplere mühürleyen en büyük hazine müzik. Ama bir de tarifini asla yapamadığın ezgiler var. Hani böyle sadece iki kişinin bildiği bir sır vardır ve gözlerine her baktığında o sırrı taşımanın verdiği tüm yükü omuzlarında hissedersin. Hissedersin de anlatamazsın. Ne anlattığını bir sen bilirsin bir yaradanın. Hayatının en büyük özenidir basılan notalar. İçin titrer kıyamazsın dokunmaya. Burun sızısı ile ciğer yangınının gözyaşı ile buluşmasının vuslatı gibidir. Gelir de boğazına bir yumruk gibi oturur. Ağlasan da fayda vermez bir bilinmezlik. İşte bu ezgi de böyle gelir de böğrüme sorgusuzca oturur. Her dinlediğimde buram buram kavuşamamak kokan , hasret kokan , vazgeçememek kokan bir sevda pınarı… Vazgeçebilsen rahatlayacağını bilemediğin tahmin bile etmediğin bir Kafkas rüzgârı.
Babaannem tarafından Kafkas kokusunu buram buram üstümde hissettiğim gerçeğiyle Çerkez kültürünün mihenk taşı bir ezginin ciğerinin nasıl baş köşesine oturabileceğini gösteren bir sanat “Ağlatan Dans ( kafe)” … Ney ile dinlediğim ne kadar sır varsa başka bir enstrüman ile o sırrın anlatılamayacağını bilmenin bir örneği de bu yakarışı akordeondan dinlemektir zannımca. Evet bir yakarış, bir dua gibi Ağlatan Kafe. Tabi ki ilk ortaya çıkmasından günümüze kadar gelen süreçte efsanevi bir şekilde bir hikâye getirmiş bizlere. Onu anlatarak son vermek isterim yazıma. Ama bu yazıyı okuyup da hala dinlemediyseniz size anlatacak pek hikayesi de yoktur demek ki bu acının. Ama hele bir dinlediysen söylesene… Sen de duydun mu benim duyduğumu ey dost…
…
Yazının Devamı Yarın…
