Gönül Muhasebesi

Şu an herkes bir işin peşinde uzun soluklu bir günün pençesinde savaşıyor biliyorum ama şimdi herkes elinde ne iş varsa bırakıp arkasına yaslansın. Korkma iş bekler hayat hiçbir yere gitmez. Herkes kendine şu soruyu sorsun an itibariyle. “Yarın son günüm olsaydı ne olurdu?” Hiç sordun mu daha önce bugün ölsem elimde, kalbimde, hikâyemde ne var diye.

Her insanın karşısına Ölmeden Önce Yapılması Gerekenler listesi çıkmıştır. Ama gazetede ama sohbetlerde ama başka yerde İnsanlar ölmeden önce bu dünyada yapılması gerekenleri listeliyor neye göre kime göre o ayrı bir bakış açısı tabi. Eminim hepimiz karşılaşmışızdır. Ama bir kere de düşünmemişizdir çünkü ölümü ne yakın hissederiz ne de yakıştırırız kendimize. Hunharca tükettiğimiz her şeyin rengini yakıştırırız da hayatın tek gerçeğini yakıştırmayız. Çoğu insan ne yazık ki ya bir kaza sonrası ya bir hastalık sonrası anlar, burun buruna gelmek idrakı arttırır. Çok uzağa da gitmeye gerek yok gözle görünmeyen bir virüs koca dünyaya bu korkuyu yaşatmadı mı? İliklerimize kadar hissettirmedi mi acizliğimizi. Ama bir kere bile yaramdan da hoşum yârimden de diyebildik mi?

Ölmeden önce yapılacaklar listesini inceleyince ilk fark ettiğim bu listenin sadece 5 duyuya hitap etmesi. Gezilip görülecek şehirler, ülkeler oralarda tadılacak lezzetler, denenmesi gereken sporlar izlenecek filmler okunacak kitaplar… Yani dünyadan gidecek olan insanın yanında götüreceği dünyevi tatlar. Görmek, duymak, tatmak üzerine kurulu bir yolculuk kumanyası. Çoğu insanın sadece geçinmek için çabaladığı bu dünyada ulaşılamayacak bir listenin en büyük eksiği 6.duyuya hitap etmiyor olması.  Gönüle dokunan bir şey yapmadan bu dünyadan göçmek kadar hüzün verici bir durum olmasa gerek. Hayatın senaryosu sadece yol alıp bir yerler görmek üzerine kurulu olsaydı onca evliyalar dervişler gezginler yıllarca aldıkları yollarda heybelerinde yüzlerce gönülle dönerler miydi?

Biz biz olalım bir çocuğu gerçek anlamda sevindirmeden, bir gönlü almadan, bir insanın yükünü hafifletmeden, aç yatan komşunun kursağını bilmeden ve en önemlisi kendi gönlümüzü hiç kırmadan yürüyelim. Göreceğimiz yerleri tadacağımız lezzetleri yanımızda götüreceğiz diye yastığa konan başın vicdana verdiği huzuru burada bırakırsak bu âlemden boş gitmekten başka bir şey yapmayız.  Ne der yine bizim Yunus

Bir gönülü yaptın ise

Er eteğin tuttun ise

Bir kez hayır ettin ise

Binde bir ise az değil…