Av ve avcı

Beynim, ölümüm ve sonrasıyla ilgili senaryolarla uğuldarken bir kahkaha sesi yükseldi adamdan. Ama bu bir şeyi komik bulmanın kahkahası değildi. Daha çok içinde bulunduğu durumu kabullenemiyor gibiydi. Salonda birkaç kez ileri geri gittikten sonra pencerenin hemen yanına çöktü ve sırtını duvara yasladı. İşaret parmağını kaş bitimine götürmüş, iri gözlerini yerdeki çanta enkazına kenetlemişti.

Suratında hala o alaycı gülümseme vardı. Esir aldığı kurbanını öldürmeden önce onunla oyunlar oynayan psikopat bir seri katili andırıyordu. Korku ve biraz da merak dolu gözlerle izledim bu tuhaf hallerini. O an fark ettim, omzundaki yarası kanamaya başlamıştı.

Bakışlarımı derhal kanlı bölgeden uzaklaştırdım. Şu an bir de kan tutmasıyla uğraşamazdım. Ardından “Yaran kanıyor” dedim adama, bakışlarımı kaçırarak. “Doktora görünmen gerek.” İstemsiz çıkmıştı bu cümle ağzımdan.

Bir anda gülmesi kesildi. Hızlıca doğrulup belinden çıkardığı silahı eline aldı ve bana doğru yaklaşmaya başladı. Oturduğum koltukta giderek küçülüyordum. Biraz şanslı olsaydım mindere dönüşürdüm. Dönüşemedim. İyice yanıma yaklaştıktan sonra, içine gömüldüğüm koltuğu kanatlarını açan bir kartal gibi iki koluyla sarmaladı. Gözlerini giderek solgunlaşan yüzüme kilitlemişti:

“Avına karşı her zaman bu kadar merhametli mi davranırsın?” Sesinde apaçık bir alay vardı. Hemen sonra ise silahını hızlı bir hareketle alnımın tam ortasına dayadı. Dutunu afiyetle yemiş bir bülbül gibi susa kalmıştım, ağzım bir titremeyle aralanıyor ama aklımdan geçen kelimeler dilime bir türlü ulaşamıyordu.

Beş-on saniye kadar donuk bakışlarla adamın yüzü-ne baktım. Sanırım şok geçiriyordum. Öldürülecektim. Gazetelerin üçüncü sayfalarını ayakta tutan cinayet emekçilerinden biri olacaktım. Ama bu hiç adil olmayacaktı be. İster katil, isterse cani olsun, kendisine tarhana çorbası içirmiş birini kim gözünü bile kırpma-dan öldürebilirdi ki? Üstüne üstlük menemen de yoldaydı. Müthiş bir hayal kırıklığı yaşıyordum.

Devamı gelecek…