Nöbetçi Eczaneler
Galiba yakın çevremize rezil olma korkusu kadar bizi medeniyet sınırları içerisinde tutan başka bir şey daha yok.
Her birimiz, istisnasız her şeyi yapabilme kapasitesine sahip olmamıza sahibiz; yeter ki tanıdık biri görmesin.
Mesela, Çanakkale’ye başka illerden gelen insanları gözlemliyorum da sanki şehrin kapılarından girmesiyle birlikte kimseciklerin bilmediği bir virüs kapmış gibi kabalaşıyor, kural tanımaz hale geliyorlar.
Tabii ki her kural doğru değil, gereksiz nezaket de olabilecek en can sıkıcı ve samimiyetsiz şeydir ama güzel kardeşim, şehitliğe ecdadın ruhuna rahmet okumaya geliyorsun da niye çocuğunun tuvaletini ulu orta yaptırıyorsun. Nasıl olsa buralarda seni kınayacak kimse tanımıyor diye mi bu rahatlık?
Yaya geçidinin tam üstüne park ediyor, bunca kampanyaya rağmen yaklaştığında yavaşlamıyor, yayalara sabır göstereceğine aksine tehdit eder gibi korna çalıyor, yol hakkını gasp ediyorsun. Trafik ışıklarını hiçe sayıyorsun, insanlarla yüksek sesle konuşuyor, elindeki çeri çöpü yere atıyorsun.
Burada yaşayan insanların kılığına kıyafetine bakıp bakıp laf söylüyorsun.
Sahi, seni bunca zaman insan içinde tutabilen tek şey tanıdıklarından yiyeceğin kınama dolu bakış ve sözler miydi?
Ha bu arada memleketçilik yapmıyorum merak etmeyin, genelde görgülü insanlar olmamıza rağmen biz de şehir sınırlarını aştık mı kantarın topuzunu kaçırıyoruzdur muhakkak.
Bir de şöyle bir şey var ki; Çanakkale’de 10 yıl boyunca görmediğiniz kişiyi şehir dışına çıktığınız ilk gün içerisinde çat diye karşınızda bulursunuz.
Yani bizim hanzolaşmaya pek fırsatımız olmaz genelde ancak tabii yapmıyoruz diye diyemeyiz.
E sen yerel gazetede yazıyorsun, bizim bildiğimiz şeyleri bize niye anlattın derseniz cevabı basit: Belki kenarda köşede bizi dışarıdan yeni gelmiş birileri de okur yahut sizler bundan muzdaripsinizdir benim gibi ama dile getirmeye fırsat bulamamışsınızdır.
Hem insan köşe yazısında da içini dökemeyecekse ne işe yarar bu işler öyle değil mi?
