Şiddet tabaktan başlar

Belli başlı zihinsel hastalıklar haricinde herhangi birinin bir diğer insana ya da hayvana yönelik şiddet göstermesi, toplumda infial olarak tanımlanabilecek tepkilere yol açıyor.

Kuyruğu kesilmiş bir kedi ya da köpek,  işkence görmüş bir bebek, kendisiyle artık yaşamak istemediğini söylediği için kocası tarafından öldürülen kadın ve daha niceleri.

Her seferinde gerek sosyal medyada gerekse günlük konuşmalarda lanetlemeler, beddualar, idam istemeler havada uçuşuyor.

Hâlbuki şiddet, acımasızlık her sabah gözümüzü açmamızla birlikte günümüzün rutini olmaya başlıyor bile. Kahvaltıya koyduğunuz peynir; bir annenin kendi yavrusu için salgıladığı sütün çalınmasıyla yapılıyor. Çalınma kelimesi ne kadar gaddarca geliyor değil mi? Siz mesela, asla sırf geçmişten gelen beslenme alışkanlığınızı devam ettirmek için bir başkasının bebeğinin sütünü çalmazdınız. Çünkü siz asla yapmazsınız.

Siz yine asla bin tane seçenekle karnınızı doyurabileceğiniz halde, kültürünüzce kabul görmüş bir-iki hayvanın gırtlağının kesilmesine asla razı olmazsınız. Olmazsınız değil mi?

Dışarı çıkarken ayağınıza bir başka hayvanın derisinin işlenmiş halini de geçirmezsiniz. Zinhar kimsenin derisini yüzmezsiniz, bu yolla elde edilen herhangi bir ürünü ne kendiniz kullanırsınız ne de çoluk çocuğunuza giydirirsiniz. Öyle değil mi?

Abarttığımı mı düşünüyorsunuz?

Herhangi bir video izleme portalını açıp, endüstriyel hayvancılık ya da kürk yapımı yazsanız ne demek istediğimi anlayabilirsiniz. Ancak tabii görmezden gelmek; veganları aşırılıkla ya da özentilikle suçlamak daha kolay.

Çünkü işin içinde kendinizin de payının olduğunu bilirseniz yaşamak hakikaten zor oluyor. Kendimden biliyorum. Yine de ne kadar erken kendinizi bu korkunç sarmalın içinden çıkarırsanız, o kadar az zarar vermiş olursunuz. Yani hiçbir zaman geç değil.

Velhasıl, şiddeti kınadığınızı söylerken kendinizin de payınız olmadığından emin olun.