Nöbetçi Eczaneler
İdris Küçükömer’in “Düzenin yabancılaşması” kitabının kapağını gördüğümde çok kışkırtıcı bulmuştum. Bu kışkırtıcılığın neticesinde okumaya başladım kitabı. Şöyle diyor Küçükömer: Türkiye’de Sağ Sol, Sol da Sağ’dır. Türkiye’nin solcuları gericidir. Türkiye’nin ilericileri sağ cenahta yer alan geniş islamcı halk kitleleridir.
Oldukça kışkırtıcı öyle değil mi?
Bana kalırsa doğruluk-payı var ama eksik. Sanki birazcık çatısı akıyor Küçükömerin “kışkırtıcı” kapak cümlesinin.
Bence, Türkiye’de SOL da SAĞ’dır. SAĞ da SAĞ’dır. (tam tersi de geçerlidir)
SOKAĞA inmek istiyorum şimdi. Tarihe başka türlü “şurasından” bakamam çünkü. Tarihe “şurasından” bakabilmek için sokakta bulunmak lazım diye düşünüyorum. Saraylardan ya da köşklerden, tarihin “şurası” görülemez çünkü. Doğası gereği “şu” manzarası yoktur böyle yerlerin.
İndiğimiz bu sokakta beni çokça hayrete düşüren bir şeyden bahsetmek istiyorum sizlere. ÇAĞDAŞ, İLERİCİ atıfları yapılan ortalama bir insanın ÜSLUBU, olaylara bakış açısındaki kemikli yapı ile MUHAFAZAKAR, GERİCİ yaftaları yapılan ortalama bir insanın ÜSLUBU birbirine çok benzer.
Kullanılan kelimelerin ve siyasi söylemlerin, ideoloji ile uzaktan yakından alakası olmadığını kolayca anlayabilirsiniz bu tip ikiliklerde. Sorun alışkanlıktır. Aynı alışkanlığın içinde bir TARAF seçme zahmeti de nereden baksanız komiktir.
Mesela, Mustafa Kemal Atatürk’ün Nutuk’da bizzat söylediği şeyi “BENİM ATAM ÖYLE ŞEY DEMEZ” diye kolayca savunurlar.
Savunduğu Atatürk, Atatürk’e benzemez.
Sözüm ona Atatürkçü olduğunu iddia eden İLERİCİ’lerin bütün tuhaflıkları ATATÜRK sanılmış bir süre sonra. Ne acı.
Ee diğer taraf aynı değil mi? Şeyhlerin, cemaatlerin pervanesine takılmışlar dönüyorlar.
Fatih Sultan Mehmet’in peşinden gidiyorlar Fatih’in entelektüel tarafından bir haberler. Savundukları Fatih, Fatih’e benzemiyor.
