Nöbetçi Eczaneler
Vergi Dairesinin bunaltıcı sıcağa karşı koyamayan büyük salonunda beklemeye başladım.
Benim dışımda bekleyen 10 kadar insan daha vardı.
Kağıtlarla kendine rüzgar yapan teyzeler. Ara ara maskesini indirip bıyıklarını silen bir yeni yetme genç. Yoğun makyajdan gözenekleri nefes alamayan bir kadın.. Hepimiz birden bekliyorduk.
Beklememi söyleyen memuru inceliyordum.
Hastanede beklerken sağlıkla ilgili şeyler düşünür insan ya da diğer hastaların hastalıkları ile ilgili tahminler yürütür.
Otobüs beklerken daha güncel şeyler düşünür. Gerçi ben otobüs beklerken “bu otobüs saatleri ne kadar kötü ayarlanmış” diye huysuz düşünürüm ama konumuz bu değil.
Devlet dairesinde memur beklerken de “ne yapıyor acaba şu an?” diye düşünüyorum haliyle. Bu kadar memur’a gerek yoktur bile belki bilmiyorum.
Ağırdan alıyorlar biraz. Kendileri de farkında ama işin RACON’u bu belli. Bunun dışına çıkmamaya özen gösterdiklerini her hallerinden anlıyorum.
Bir genç memur dışında diyaloglarında sertler genel olarak. Muhtemelen bir 5 sene kadar sonra o da değişir. Rütbesiz olduğumuzu hissettiriyorlar iliklerimize kadar. İnsan korkuyla karışık bir çekince hissediyor devlet dairelerinde. Çatık kaşlı oluyor daireler. Bir an önce gitmek için dualar ediyorsunuz. Acaba diyorum bu zulüm değil de nedir?
Hayallere dalıyorum ara ara Memur kalkıp beni bir güzel yere serecekmiş sonra da ayaklarımdan bağlayacakmış arabasına da götürecekmiş gibi beni kendi birliğine. Hektör benim o ortamda. Sürüye sürüye gezdirirler Truva’nın sahillerinde.
Aslında işimizi hızlı halletseler ne hoş olur. Bir sürü tuhaflık, olmaması gerekenler gözümüze batmaz. İnsan boş beklerken çevresinde olan biteni inceliyor çünkü. Tuhaflıklar batıyor gözüne. Eleştiriyor hemen terslikleri. Zincirin o halkasından başlayıp, tepeye-aşağıya gidiyor düşünceleri…
